Chiron Holwijn

Ik ben Chiron. Ben 25. Geboren in 1984, op dertig april, in het Slotervaart ziekenhuis. Amsterdam. M’n favoriete kleuren zijn rood en zwart. Maar niet om te dragen. Meer om naar te kijken. M’n favoriete kleuren om te dragen: zowat alles, behalve wat ik niet mooi vind. Ik hou van eten en leuke grapjes maken. Ben werkzaam als theatermaker (verbonden aan Likeminds en Gasthuis/Frascati) en was tot voor kort student aan de HKU (Writing for Performance). Op de HKU heb ik ontdekt dat dichten ook prettig is, dus treed ik nu ook (onregelmatig) op als dichter en schrijf ik gedichten over mooie meisjes en maffiapraktijken. Oja, ik blog op http://chironskiswonderfulworld.wordpress.com

René van der Gijp op z'n best

Voetbal International is één van de weinige programma's waar ik mijn tv nog voor aandoe. Ouwehoeren over voetbal vind ik soms leuker dan zelf de sport doen. De beste stuurlui staan aan wal. Dit programma geeft dat gevoel prachtig weer.
René Van der Gijp heeft binnen dit programma een untouchable status waar je jaloers van wordt. Iedereen neemt elkaar te grazen. Derksen Genee, Genee Derksen, Genee en Derksen Kraay (de pispaal). Maar aan van der Gijp gaan ze niet. Ook jij gaat niet aan van der Gijp. Die zegt "Luister eens, ik heb met je meisje in bed gelegen vannacht. Ik heb haar van jetje gegeven. Die lustte er echt wel pap van..." Hij zal je zo doordringend aankijken dat je zal twijfelen aan jezelf. Vervolgens barst 'ie in lachen uit. Het zou kunnen dat hij niet wordt aangepakt omdat hij op niveau heeft gespeeld. Maar dan kom je weer uit op Willem van Hanegem die best werd aangepakt. Of omdat het een goeie gozer is. Maar dat is Hans Kraay (“Hansie”, aldus van der Gijp) ook. Het zal wel een combinatie zijn. Mooi ook aan dit moment vind ik de blik van Johan Derksen, die bewondering met afgunst en onbegrip samen doet smelten.

Happy Hardcore

Op m'n 12e kwam ik terug naar Nederland, na tien jaar in Suriname te hebben gewoond. Ik dacht toen dat ik gabber moest worden en werd dat ook. In de 2e klas van de middelbare had ik, voor mijn gevoel, het gabbergevoel al te pakken maar er miste nog iets. Een Australian. Die heb ik gekocht. Mijn Australian was wit met turkooise, met een gouden hangertje aan de rits. Ik heb nog een keer via de Break Out! kaarten gewonnen voor een hardcore evenement in de Sporthallen Zuid (in Amsterdam) of voor iets van hetzelfde karakter in Heerenveen. Ik durfde niet te gaan. Ik bleef liever thuis Brain Damage luisteren, en Hakkuh en Flippuh (daar stond ook Klap eens in je handjes van Gabberwijffie op). Die tijd gebruikte ik overigens ook Clearasil, terwijl ik geen enkel puistje had. Met een watje depte ik wat van dat spul in m'n gezicht.
Het was moeilijk een nummer te kiezen, maar Aquarius was misschien wel het coolst. En dan vooral het stukje waar Mc Evert “Don't look back!” zegt, om dat vervolgens toch te doen. Kijk ook even naar de clip van I'm a Raver (Lipstick). De kleuren zijn fantastisch magisch. Dat verdient wel een remake of een ode. Iets. 17 oktober zijn al die gasten (Party Animals, Dune (met tijgerin Verena von Strenge), Paul Elstak, 4 Tune Fairytales) bij elkaar, in de Matrixx te Nijmegen. Daar moet ik, denk ik, bij zijn.

De waarheid

M'n favoriete Marco nummer. Het kon me niet schelen dat het geïmporteerd was uit Italië. Hij is een Italiaan, dan mag je dat doen (over ijs importeren doet niemand moeilijk). En ik kende het neefje van John Ewbank, de tekstschrijver. En wat zag Daphne Deckers er goed uit. De draai die ze maakt op 3 minuut 30 vind ik één van de mooiste draaien ooit. Verraadt haar achtergrond als model. De regisseur wist dat natuurlijk. Het huppeltje dat ze daar na doet zou er bij elke andere vrouw niet uit zien. Maar Daphne komt ermee weg. Niet alleen een vamp, ook aandoenlijk.

Tegenwoordig krijg ik een lachkick rond 2:30 (“Het is de waarheid...”), maar toentertijd raakte het me.

GTST 1: Ludo Sanders

Ludo is misschien wel de briljantste villain die ik heb meegemaakt (wat betreft het binnenland). Contacten met de maffia, seksuele escapades, het in elkaar laten slaan van travestieten, bedreigingen, maar daarnaast ook onvoorwaardelijke liefde voor Janine.
Eigenlijk vond ik de oude Dian Alberts beter (of nouja, dat was de tijd dat ik nog keek, aan haar ben ik gewend geraakt...die had ook echt een valse rotkop) maar dit moment is prachtig. Alles klopt. De timing, de muziek (synthesizers, olé), het kleine lachje, de anekdote. Pure intimidatie.

GTST 2: Linda Dekker

Ik was een beetje verliefd op Linda Dekker (na Annet, Frederique Huydts r.i.p., kwam Linda). Het feit dat ze heel professioneel en volwassen omging met de ontboezeming van de travestiet Meta, bewijst dat ze heel wat was. Dat dommige wat ze had sprak me ook aan (ze werd opgepakt in Thailand met drugs die ze voor een vrouw moest vasthouden o.i.d.). Het schattigste meisje van GTST. Helaas trouwde ze met Bas Westerweel. Daar lijk ik niet echt op. Het mooiste is: Linda (ver)oordeelt niet. Wel jammer overigens dat het moment dat Meta wordt verbouwd (nadat wat slechteriken er achter komen dat ze een man is) ontbreekt. Zo'n maatschappelijk thema dat werd aangekaart, daar ben ik benieuwd naar of dat tegenwoordig nog het geval is, en in hoeverre. Ik ga maar eens kijken vanavond.

Jiskefet: English sport

Toen m'n docent scenario vroeg waarom ik in hemelsnaam een scenario schreef over een darter wiens carrière in verval raakt nadat hij van een Italiaan verliest, had ik misschien wel met deze sketch aan moeten komen zetten. Hij vond het een on-aansprekende sport waarin weinig drama zat. Ik heb iets met lullige sporten. Ik wou graag een parallel trekken met sporten waarvan het wel normaal is dat iedereen ze serieus neemt. Dat alles in feite een sport is (of in ieder geval heel veel) zolang men het zelf (te) serieus neemt. Dit is één van de bazensketches die ik graag had willen bedenken. Het commentaar is frikkin prachtig, de manier waarop de sporters en eigenlijk vooral de scheidsrechter erbij staan ook. M'n scenario werd afgekraakt (te weinig diepgang of iets dergelijks). Zelf vond ik 'm wel leuk.

Hans Teeuwen (tekening)

Ik kwam er te laat achter dat deze vent geniaal/gestoord was, dus kijk ik nu maar filmpjes op YouTube. Dit is nog wel een cabaretier wiens shows ik bij had willen wonen.

Zlatan interview

Er waren te veel mooie voetbalmomenten om uit te kiezen. Bebeto die zijn doelpunt tegen Nederland viert op een manier die door iedereen op straat zal worden geïmiteerd. Van der Vaart tegen Feyenoord. Richard Witschge die zomaar elf keer hooghoudt tegen Feyenoord. Bergkamp tegen Newcastle. Bergkamp (en natuurlijk ook Frank de Boer) tegen Argentinië. Jack van Gelder die zowat honderd keer “Jajaja!” roept nadat Patrick Kluivert heeft gescoord tegen Ac Milan. Zidane tegen Leverkusen. Gullit aka mijn favoriete voetballer ever. Mijn moeder zei me een tijd geleden dat ik mezelf vroeger voorstelde als Ruud, niet als Chiron (de Gullit met rasta en snor, daarna vond ik er niet zoveel meer aan).
Toch heb ik voor Zlatan gekozen. Een moment ná de wedstrijd. Eerst al een weergaloos doelpunt dat hem classic maakt. Nu een weergaloos interview dat het 'm nog meer maakt. Een arrogantie waar ik jaloers van word.

Keer op keer (live bij Barend en Witteman)

Wow, de Nederlandse Spice Girls. De vrouwelijke tegenhangers van B.E.D. (de Nederlandse Backstreetboys/3T, bekend van Welles verliefd geweest) Laatst heb ik een rondje internet gedaan om te kijken wat er met ze is gebeurd. Ze waren gelukkig allemaal te vinden op Hyves. Twee zongen nog, een ander had foto's van haar vakantie (een bekende badplaats in Spanje). Volgens mij vond ik de blonde met het beige lerenjasje het leukst. Ik ben benieuwd of ze dit moment bij B & W ook aan hun Youtubefavorieten (er van uitgaand dat iedereen dat heeft) hebben toegevoegd. Ik vind het in ieder geval een classic. Misplaatstheid. Gezichten die boekdelen spreken. De wat houterige dansjes waar ik op val (wie wil er nou een perfect dansend iemand als je zelf niet perfect danst, en dan nog). Na Baby don't go (Close II You) denk ik wel het tofste Nederlandse girlband nummer (wat betreft jaren '90)

T2: Judgement day (eindscène)

(Klik voor de video. Insluiten op verzoek uitgeschakeld)
Al die gedaanteverwisselingen van de T-1000 (m'n favoriete villain buitenland, hard en genadeloos) die nog even passeren. Episch. De Terminator die op het eind een laatste keer zwaait en zijn duim omhoog steekt. De mooie kleuren. Powerful. De mannen achter The Secret World of Alex Mack (bazenserie) hebben denk ik ook wat talloze keertjes naar deze film gekeken.
Ja, T2 is denk ik wel mijn favoriete jeugdfilm. Ik heb Salvation nog niet gezien, maar het stelt me teleur dat Christian Bale voor de zoveelste keer een goeierik speelt. Als slechterik komt de man meen ik veel beter tot zijn recht.

- - - - - - - - - - -

NEXT: Ilse Beekhof