Jeroen Houben

Ik ben Jeroen, een Limburger uit 1987. Ik studeer audiovisueel aan de Willem de Kooning Academie te Rotterdam. Het had weinig gescheeld, of ik was advertising gaan doen, en om te verhullen dat ik eigenlijk de verkeerde keuze heb gemaakt steek nu ik al mijn tijd en energie in films. Kijk voor mijn werk op www.grotebrokken.nl

Misschien ken je me ook als organisator van De Heldenavond. Een soort Nazomergasten, maar dan met een beamer en bier. En talent. Want laten we eerlijk zijn: de enige reden dat ik hierop sta is omdat ik meer vrienden wil op Twitter.
Gelukkig heb ik ook smaak, dus dat scheelt weer.

Lost in Translation

Meisjes die ooit nog het plan opvatten mij te versieren, doen er goed aan om loeivals een nummer van The Pretenders voor me te zingen. Toen ik Lost In Translation voor het eerst zag werd ik spontaan verliefd op Scarlett Johansson. Nou goed, en een beetje op Bill Murray. Voor Scarlett is die liefde inmiddels over. Voor Bill niet. Maar afgezien daarvan: dit is voor mij de meest rake films van de afgelopen 10 jaar. En dan vooral deze scène. Zo herkenbaar, zo puur, zo allejezus goed. Ik denk dat ik ga huilen.

Hastalapasta

Ik ben geen PVV'er, maar als ik dan toch een scheiding zou moeten aanbrengen binnen het volk, zou het niet op ras zijn maar op kijkgedrag. Wie vroeger naar Villa Achterwerk keek heeft wat mij betreft een puurdere ziel dan zij die Kindernet of Telekids gadesloegen. Okee, nou moet ik zelf bekennen dat ik simpelweg alles keek. Tegelijk ja. En ik vond alles even leuk. Het verschil is dat ik Villa Achterwerk nu nog steeds kijk, in tegenstelling tot alle andere meuk dat voor kindertelevisie door moet gaan. Dit leadertje somt het allemaal op. 13 jaar oud alweer. Jeumig.

De omroeper

Er gaat niks boven oude videobanden, waar je vroeger een film op hebt opgenomen, nog eens terug te kijken. Niet om de film, maar juist om alles eromheen: de reclames van toen, de pauze-bumpers, de zenderlogo's en het belangrijkste: de omroep(st)er die je voor de film al even lekker kwam maken met wat er zometeen ging gebeuren. Of Aldith Hunkar die je achteraf nog snel een goede nachtrust wenste. Als Aldith zei dat je naar bed moest, dan ging je ook. Ik zeg: terug met de omroepers! En vooral Aldith. Wellicht ga ik dan ook weer eens op tijd naar bed.

Coffee and TV (Blur)

(Insluiten op verzoek uitgeschakeld, voor de video: KLIK)
Alles wat een videoclip moet zijn. Simpel, narratief, spannend... Band-exposure met een functie! (uiterst zeldzaam in videoclips). Deze video greep me 11 jaar geleden toen ik 'm voor het eerst op TV zag, en nog steeds kan ik zo snel geen betere muziekvideo noemen. Gemaakt door duo Hammer & Tongs, die wat mij betreft niet onder doen voor Gondry of Jonze, maar toch nooit dezelfde roem hebben genoten.

11:59

Johan Kramer. Koning. De man doet zo'n beetje alles wat ik zou willen doen. Maar dan 10 keer sneller (en beter ja, rub it in).
Ik ben blij dat ik ooit nog es met hem over voetbal heb kunnen praten. Alleen wist ik niks van voetbal. Vond 'ie niet erg. Ik blij...
Deze korte film toont Kramer als de regisseur die hij is: puur, authentiek en origineel. En ja, ik weet dat ik tegen de kat z'n kut sta te praten, maar AFKIJKEN!! EN NIET SPOELEN GODVERDOMME!
Tevens heel veel props aan acteur Nasrdin Dchar.

Ik ben pas zes

Het Zakmes is één van de weinige jeugdfilms die me is bijgebleven. Ben sindsdien ook niet meer ouder geworden geloof ik. Heb er vaak aan gedacht om hem nog eens te herzien, maar misschien doet dat afbreuk aan een goede herinnering. Sowieso hoef ik na De Storm eigenlijk nooit meer een film van Ben Sombogaart te zien.

Jimmy Rosenberg

Jimmy Rosenberg was een wonderkind. Nog steeds eigenlijk. Onderweg is het ergens mis gegaan, en raakte hij op het verkeerde pad. Als ik dit filmportret zie, word ik telkens meer jaloers. Zowel op Jimmy's magistrale gitaarspel, alsook op de virtuoze manier waarop Jeroen Berkvens deze film heeft gemaakt. Mooiste quote: "Het leven in deze wereld is veel mooier als heel die drugs. Er zijn zoveel mooie dingen in het leven. De Efteling enzo."

Bill Hicks

Uit het hart gegrepen dit. Ieder woord. Waar ik doorgaans een broertje dood heb aan alles wat met standup of cabaret heeft te maken - vooral als het gaat om van dat lullige poldercabaret dat al jaren vervalt in herhaling en jatwerk - kan ik me verliezen in de betogen van Bill Hicks. Met name bovenstaand fragment. "Play from your fucking heart". Het zou m'n grafschrift kunnen zijn. Of eerder nog dat van Bill, want die is al een tijdje dood.

Blue Velvet

Toen ik een jaar geleden voor het eerst over Nazomergasten hoorde, wist ik vooral dat dit fragment erin moest. Het is misschien wel mijn favoriete filmscène. Tevens een eerbetoon aan Dennis Hopper. Dit is zijn finest moment, net als die van David Lynch. En hell, ook die van Roy Orbison.

I'm Down (The Beatles)

1965, The Beatles in Shea Stadium, New York. Het eerste stadionconcert allertijden, en ik hoef je niet te vertellen dat die jongens op het podium strontnerveus zijn. De enige oplossing daarvoor is om dan lekker met vieren te gaan kloten. Met je elleboog op het orgel rammen, terwijl 16-jarige meisjes om je staan te gillen. Op zo'n moment kan er eigenlijk niets fout gaan. Machtig.

Bedankt voor het kijken mensen. Hastalapasta!