Ik ben Nine. De medemensch schijnt mij te kennen als dat meisje van Hyves, een provinciaal in Amsterdam, telefonisch onbereikbaar, expert in het tijd verkwisten, voormalig b-model, poëet poger, bezitter van een indrukwekkend litteken, dyscalculie patiënt, wederhelft van Jim Taihuttu beter bekend als Jim Aasgier en de bob zonder rijbewijs. Ik weet veel meer van hiphop dan mijn uiterlijk doet vermoeden. Ik weet net zoveel van dieren en de natuur als mijn achtergrond doet vermoeden. Ik weet nog goed hoe ik leefde voor de komst van internet. Dit zijn mijn favoriete YouTube video's.
Als je opgroeit in de bossen van Kring van Dorth (dat ligt hier) heeft je vrije tijdsbesteding een iets andere invulling dan die van het gemiddelde stadskind. Dieren natekenen, vijversurfen en herbariums produceren hebben mij persoonlijk nooit verveeld, maar om enigszins in de realiteit te blijven mochten mijn broer, zus en ik wel naar Villa Achterwerk kijken. Favoriet onderdeel was Achterwerk in de kast. Helaas is het mij nooit gelukt om de kans krijgen op televisie te laten zien hoe je bramen-jam maakt, maar Melle lukte het in 1986 wel om palings in een glazen pot te stoppen. Soit, bijna dan. Een lesje geef nooit op waar je u tegen zegt.
Dat Calvin Klein ook vooral doet waar hij zelf zin in heeft blijkt uit de vele banned commercials die zijn geschiedenis rijk is. Deze video werd gebanned omdat ‘ie pervers zou zijn. Ik vind hem fascinerend, balancerend tussen sexy, ongemakkelijk en hilarisch in. Wie weet wie de voice over heeft gedaan van deze commercial krijgt tien euro. Ik wil weten of deze man ooit een seksueel misdrijf heeft gepleegd.
Ik weet nog steeds niet wie er achter de commercials van Skittles zit, maar deze man of vrouw heeft sowieso een drugsprobleem. Alleen de nasleep van een LSD trip kan resulteren in de scripts van de hele batterij aan video’s die ze gedraaid hebben. Laten we een man een sollicitatie doen terwijl hij Skittles eet met zijn Taliban baard! Of nee wacht, wacht, iemand die een aandoening heeft waardoor alles wat hij aanraakt in Skittles verandert! Toen ze die derde acid drop namen verzonnen ze het Skittles lek.
Ik vind After the Goldrush van Neil Young een van de beste platen ooit. Als kind schreef ik alle songteksten fonetisch in mijn dagboek op, wat resulteerde in zinnen als hee hee krippel kriek ferrie budien froe die over bed in tries (Cripple Creek Ferry). Ik had geen flauw benul waar zijn liedjes over gingen, maar ik had wel een vermoeden dat het allemaal niet zo best was. Pas veel later, toen mijn engels niveau zwakstoom ontstegen was, begon ik pas echt te begrijpen hoeveel simpele waarheden er in zijn teksten stonden. Ik geloof dat ik mijn gebroken hart welgeteld drie keer heb kunnen lijmen met de tekst Everybody's going out and having fun I'm a fool for staying home and having none. I can't get over how she set me free. Oh, lonesome me. Helaas is er verdomd weinig oud live materiaal te vinden van Neil zijn optredens en al helemaal niets van After the goldrush. Gelukkig is Heart of Gold ook wonderbaarlijk mooi, deze versie uit 1971 was een van de eerste keren dat hij dit nummer live speelde. Zijn zoektocht naar de juiste mondharmonica is trouwens net zo ontroerend als het liedje zelf.
Moeders en dochters. Mannelijke lezers, excuseer me en sla dit gerust over. Moeders en dochters dus. Zo’n verbintenis die moeilijk uit te leggen is als je zelf geen moeder of dochter bent. Nu ken ik deze verhouding van 1 kant, gezien het feit dat ik nog geen dochter heb, maar dochter zijn ken ik wel. Misschien is het daarom dat het verhaal van little Edie en big Edie me mateloos interesseert. Beide intelligent, beide geobsedeerd door uiterlijk voorkomen, beide eenzaam en gefrustreerd, beide niet bij machte los te komen van elkaar. De docu The Beales of Grey Gardens duurt eindeloos, maar geeft juist daardoor de verveling zo goed weer. De verfilming van het leven van de Beales met Jessica Lang als big Edie en Drew Barrymore als little Edie is trouwens ook best okay. En wie zei dat een hoofddoek niet een fashionstatement kan zijn?!
Het was 2007 en het Hyves feest in de Monza in Utrecht liep ten einde. Bij binnenkomst in onze bus lag er een laveloze john doe achter een stoel. Blauw als fuck en niet in staat bus van club te onderscheiden kregen wij hem de bus niet meer uit. Nou, dan leggen we je ook op de gevoelige plaat vast. Wat we toen nog niet wisten was dat we te maken hadden met een redelijk briljant brein dat zelfs onder invloed van de ene na de andere oneliner eruit knalde. Veel concreter dan dat hij tot nu toe voornamelijk in de mode had gewerkt werd het helaas niet en zelfs na wekenlange zoektochten op het world wide web heb ik zijn identiteit niet kunnen achterhalen. Jules, deze is voor jou, ik hoop dat je je thuis voelt, waar je ook bent.
Catherine, ma belle. Zal er ooit nog een mooiere vrouw bestaan dan jij? Als ik ooit tot plastische chirurgie zou worden gedwongen dan zou ik voor jouw neus gaan. En doe dan ook meteen maar je ogen en lippen erbij. En mocht het tegen die tijd ook mogelijk zijn een stem met dito frans accent te implanteren dan wil ik dat ook overwegen. Na jou heeft niemand Chanel meer zo goed kunnen personificeren. Jij bent Chanel no5. Hoe Roger Vadim jou in de steek heeft kunnen laten voor Jane Fonda is me een raadsel. Als ik mijn zusje mis, ze leeft gewoon hoor, maar ze is zo vaak op reis, kijk ik altijd naar de scene uit Les demoiselles de Rochefort waarin je met jouw zusje Francoise speelt. En dan zucht ik even.
Tranen met tuiten heb ik gejankt toen ik de documentaire van Werner Herzog over zijn jarenlange samenwerking en vriendschap met Klaus Kinski zag. Herzog praat met zoveel liefde en bewondering over Kinski, en blijft geloven in zijn talent en kunnen, ondanks dat hij zo gek als een deur is en onmogelijk om mee te werken. De absurd hoge ik-heb-schijt factor van Kinski verdient mad respect. Ik probeer het ook wel eens, keihard schoppen en schreeuwen, maar het komt nooit zo overtuigend over.
Hiphop dus. Het was begin jaren negentig en mijn ouders hadden geen tv. Geen echte in ieder geval, want we hadden alleen Nederland 1, 2 en 3. Gelukkig had mijn vriendinnetje Sanne wel een echte tv en zij nam VHS banden voor me op met videoclips van Yo! MTV Raps. Een van de clips die ik steeds terugspoelde en opnieuw keek was M.E.T.H.O.D. Man van het legendarische album Enter the Wu-Tang (36 Chambers) Ik vond het enorm stoer om Hey, you, get off my cloud/You don't know me and you don't know my style in mijn agenda te schrijven. En ik deed het hoesten aan het einde van de track ook heel graag na als ik poogde te roken. Twee jaar later werd ik verliefd op Ol’Dirty Bastard, maar dat is een ander verhaal.
Tot slot nog even dit. Stukje nepnatuur. Sommigen vinden dit dodelijk saai. Anderen vinden de muziek te pathetisch. Nu heb ik laatst The Cove gezien en wie dat gezien heeft kan nooit meer naar het dolfinarium. Dus voordat ik deze video als afsluiter bombardeerde heb ik even gecheckt of er geen dolfijnen doorheen zeilden. Nee dus. Wel iets wat lijkt op een walvis, maar laten we het erop houden dat het een uit de kluiten gewassen haai is. Hoe het ook zij, ik krijg kippenvel van deze video en ik word er lekker rustig van. En ik wil nooit meer naar Japan door the Cove, dus dank YouTube, dat ik door jou er toch net echt bij kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten