Hanna Bervoets

Ik ben Hanna Bervoets, schrijfster slash journaliste slash columniste voor Volkskrant Magazine. Ik houd van slashes namelijk. En ik ben heel slecht in keuzes maken.

Allergisch ben ik voor Labello. Gebruik ik Labello, dan zwellen mijn lippen op. Mijn favoriete zure mat is: de groene.
Meer weten: www.hannabervoets.nl

Kate Moss gestalkt at LAX

Model Kate Moss belaagd door cameramensen: een typisch paparazzi-filmpje, waarvan er honderden op YouTube staan. Sommige duren wel tien minuten maar zijn eigenlijk ontzettend saai. Mary-Kate Olsen die op een benzinestation staat. Lindsay Lohans gesloten raam.
En toch kan ik er uren naar kijken. Niet uit leedvermaak, eerder uit fascinatie. Want in dit soort filmpjes is niet de beroemdheid, maar de pers zelf het spektakel. Het geflits, het geschreeuw; dát is wat deze beelden zo intrigerend maakt. Ook wel: hoe groepsgedrag in gekte kan omslaan.

Suprised Kitty

Ik ben een sucker voor filmpjes in de categorie jong-labradorhondje-bijt-in-de-neus-van-ander-jong-labradorhondje. Het filmpje van dit katje is een van mijn favorieten in dit genre.
En daar schaam ik me dus helemaal niet voor.

Trololo-man

It’s the trololololo man! Dit filmpje stamt uit 1976 maar werd eind 2009 een onverwachte YouTube hit. Niemand weet wie het filmpje op internet gezet heeft, maar de afgelopen maanden werd het, in verschillende versies, miljoenen keren bekeken. De mysterieuze ‘Trololololo’-man kreeg fansites, en een groep Facebookers pleit nu voor een wereldtournee van de zanger. Het mysterie rond zijn identiteit is inmiddels opgehelderd: de Mr. Trolololo is de Russische artiest Eduard Khil. Khil is inmiddels vijfenzeventig, maar erg blij met de nieuwe publiciteit rondom zijn persoon.

Mad Man

Na zes seizoenen Six Feet Under, naar mijn mening de beste televisieserie ooit, viel ik in een diep, zwart, eenzaam gat. Ik miste de Fischers intens, en het duurde even voor ik een nieuwe surrogaatfamilie gevonden had. Maar gelukkig is daar nu Mad Man: een Amerikaanse dramaserie over een reclamebureau in de jaren zestig. Na de eerste twee afleveringen had ik overigens nog mijn twijfels. De serie komt erg traag op gang, en plottechnisch gebeurt er eigenlijk weinig tot niets. Maar inmiddels weet ik dat dat nou juist is wat deze serie zo bijzonder maakt. Niets word uitgesproken, maar onder de oppervlakte gebeurt er van alles.
Daarbij zijn de setdressing en art direction, nouja: fenomenaal. En nee, dat woord gebruik ik anders nooit.

Regina Spektor

Een vriendin van me probeert Regina Spektor al jaren bij me te pluggen, maar pas na het zien van de film 500 days of summer, waarin verschillende nummers van Regina zitten, was ik definitief om. Samen met de rest van het mainstreampubliek. Maar ach, originaliteit is ook maar een Westerse waarde he?

Fragment uit Party Monster: ‘How to be fabulous’

Briljante scene uit de film Party Monster; een culthit over de New Yorkse uitgaansscene. En tevens de laatste mijlpaal in de acteercarrière van kindster Macauly Culkin. Als tienjarige was ik verliefd op de kleine Macauly, en er waren weken waarin ik Home Alone meerdere keren per dag zag. Na Party Monster was ik definitief van mijn crush af. Maar een fijne film, it is. (Bijna net zo fijn als de titelsong van Felix The Housecat)


Snuggie commercial, plus parodie



Ik weet niet wat ik leuker vind: het reclamefilmpje voor de Snuggie, of de parodie op het filmpje. Of oké, eigenlijk weet ik het wel. De parodie is natuurlijk net iets leuker. Maar ook de Snuggie-blanket zelf is een fenomeen. Op Facebook ben ik dan ook lid van de Snuggie- fanpage. Zo word ik om de zoveel tijd van updates over nieuwe Snuggies van badstof en Snuggies met tijgerprint voorzien. Heel fijn.

Dr Katz

Een hidden gem, deze comedyserie over een New Yorkse psychiater en zijn disfunctional zoon Ben. Nu alweer tien jaar oud, en een beetje ondergesneeuwd door het Simpson- en Southpark-geweld van de jaren negentig, maar net zo scherp en grotendeels gebaseerd op improvisatie. Lekker rustig. Fijn voor het slapengaan dus.

Hoge hakken val

Ik vind dit leuk. Heel leuk.
Verontrustend leuk.

Breathe Me-tributes

Het is een YouTube-genre apart: dramatische foto- en videomontages op het liedje ‘Breathe Me’ van Sia, meestal tributes voor de tragische sterren van onze tijd. Zo zijn er tientallen ‘Breathe Me’-versies over Britney Spears, Lindsay Lohan en Mary-Kate Olson. In deze filmpjes wordt het verdriet van deze vrouwen breed uitgemeten, maar vaak wel op een liefdevolle manier. Misschien is het meeleven met een gevallen ster wel een moderne variant van Weltschmerz. Ik vind het in ieder geval oneindig fascinerend. En zwelg zo nu en dan graag een avondje mee.