Willem Claassen

Willem Claassen (1982) debuteerde onlangs met zijn roman Park bij uitgeverij De Bezige Bij. Hij publiceerde verhalen in o.a. Tirade, Passionate Magazine, Kutgitaar en Op Ruwe Planken. Hij studeerde geschiedenis en schreef zijn masterscriptie over de fanfare van Wanssum. Hij komt van de boerderij, maar drinkt geen melk.

Website: www.modderenlijm.nl

L’enfant – Dardenne

De films van de Waalse broers Dardenne hebben grote indruk op me gemaakt. En ik ben niet de enige. Met L’enfant wonnen ze hun tweede Gouden Palm. Het is ongekleurd realisme, bijna documentaire-achtig. De Dardennes zijn meester in subtiele, veelzeggende details. Kalm registreert de camera de schijnbaar geïmproviseerde, maar in werkelijkheid minutieus voorbereide scènes.
L’enfant gaat over Bruno en Sonia die rond proberen te komen met een uitkering en de kruimeldiefstallen van Bruno. Ze hebben net een kind gekregen. Bruno weet niet wat hij ermee aan moet. Hij verkoopt het kind om snel geld te verdienen. Als hij inziet wat hij heeft gedaan, moet hij al het mogelijke doen om alles weer recht te zetten. Het fragment bestaat uit de eerste twaalf minuten van de film.

Poetracks – Tom Pintens speelt Campert

Drie jaar geleden deed Tom Pintens mee aan Poetracks, een project van Literair Productiehuis Wintertuin, mijn werkgever. De formule is simpel maar doeltreffend: verschillende muzikanten worden gevraagd een bewerking te maken van een gedicht. In dit geval ging het om ‘Jongeling’ van Remco Campert. De eerste uitvoering was in Doornroosje in Nijmegen. Toen ik in de backstage Pintens liet weten dat hij bijna het podium op moest, zei hij dat het nummer nog niet af was, maar dat hij er aan kwam. Ik was coördinator van het project en vreesde voor wat komen ging. Pintens begon te spelen… Kippenvel. Campert zat buiten beeld op het podium en na afloop - helaas niet op video - kwam hij met gespreide armen op Pintens af en zoende hem.

MonkeyTV – A.L. Snijders

‘De meester van het eenharig penseel.’ Zo heeft Tommy Wieringa hem eens genoemd. A.L. Snijders schrijft zkv’s (zeer korte verhalen). Hij is eigenzinnig, gepassioneerd in alles wat ‘ie doet en heeft een prachtige schrijfstijl. Snijders lezen werkt inspirerend. En hij is ook nog eens een van de vermakelijkste schrijvers van Nederland. Dat bewijst dit filmpje wel.

Fargo

(Insluiten op verzoek uitgeschakeld, voor de video: KLIK)
The Big Lebowski, No Country For Old Men, O Brother Where Art Thou. De broers Coen (ja, wederom broers!) behoeven weinig introductie. Hilarische personages en dito dialogen. Fargo is geloof ik de underdog-klassieker uit hun oeuvre. Tragikomischer zie je ze zelden. Wat zouden we moeten zonder Marge en Jerry Lundegaard? Van YouTube plukte ik deze twee scènes uit de film.

Normaal zijn we anders

Mijn zus heeft het syndroom van Down. Hoewel ze, zoals het stereotype wil, vaak vrolijk is en wel van een feestje houdt, worstelt ze ook met haar beperkingen. Ze verlangt soms naar dingen die ze nooit zal krijgen. Eigenlijk zoals ieder mens dat doet, alleen is het bij verstandelijk gehandicapten heel concreet. Dit fragment uit de documentaire Normaal zijn we anders geeft deze onmacht pijnlijk goed weer. Gelukkig wil mijn zus geen kinderen, ze heeft andere verlangens.

Sufjan Stevens – That Was The Worst Christmas Ever

Sufjan Stevens móét in dit lijstje. Hij breekt je hart met zijn hoge fluisterstem en dan maakt het niet uit of hij zichzelf daarbij begeleidt op banjo of dat hij met een band compleet met blazers, koortje en rare kostuums op het podium staat. Hij begon aan een project waarbij elke Amerikaanse staat een eigen plaat zou krijgen (dat overigens bleef steken bij twee staten), maakte een film met een orkestrale soundtrack voor de Brooklyn-Queens Expressway, en neemt elk jaar deels zelf geschreven kerstliedjes op. Maar hij is vooral een briljant componist en tekstschrijver. Hij schuwt kneuterige instrumenten en themaatjes niet en omarmt sinds enkele jaren ook de electronica.
Ik heb een avond lang Sufjan-filmpjes bekeken en kom uiteindelijk bij dit kerstliedje met een geweldige titel. Het geeft de sfeer van zijn muziek denk ik goed weer.

Koude regen - Leo Vroman

De documentaire Soms is liefde eeuwig gaat over de Nederlandse dichter Leo Vroman en zijn vrouw Tineke, die al meer dan zestig jaar in Amerika wonen. Ze zijn stokoud (in de docu 94 en 88, inmiddels weer drie jaar ouder) en gezond. Het mooie aan dit fragment vind ik het einde: “Maar anders rijmt het niet.” Vroman heeft humor. In 2008 bracht hij een dichtbundel uit met als titel Nee, nog niet dood. Ik vind het fascinerend, zo’n oude dichter die volgens mij met niets anders bezig kan zijn dan met terugkijken en de dood. De hele film staat trouwens ook online. Je hoeft maar te googelen.

Metronomy - The Bay

Ik gebruik YouTube eigenlijk vooral om muziek te luisteren. Metronomy heb ik sinds kort ontdekt. Bijna elke dag zet ik dit clipje op, al weken achtereen. Bekijk ook A Thing For You en The Look, die zijn zeer de moeite.

Jiskefet - Voetbalsupporter

‘Schop die leren knikker naar voren.’ Ik ben gek op polygoonstemmetjes en fan van Herman Koch als acteur. Dat komt mooi samen in deze sketch. Ben ik trouwens de enige die ziet hoe goed Koch acteert? Waarom heeft hij nog nooit in een film gespeeld?

Zaai - Oorsmeer

Niet omdat ik zo cultureel ben opgevoed, maar omdat wij vroeger op de boerderij geen RTL4 konden ontvangen, heb ik heel wat van Villa Achterwerk gezien. Eerst had ik er een haat-liefdeverhouding mee. Ik vond het wel aardig, maar op maandag kon ik op school niet meepraten met mijn vrienden. Later verdween de haat en bleef ik zondag vroeg opstaan voor de Villa, ook toen ik al 18 was en zaterdagnacht om vier uur thuiskwam. Zaai is zo’n mooi programma omdat het over twee boerenmeisjes met laarzen gaat die tegen een hek aanleunen en die ook nog eens in een meesterlijk taaltje praten. Wat wil je als jongen van 18 nog meer?