Heleen de Kievith

Mijn naam is Heleen. Ik studeer, maar jammer genoeg geen filosofie. Ik ben ook ‘het regelmeisje voor de tafelgasten’ bij twee bekende shows van de publieke omroep. Ook al kijk ik zelf geen televisie er werken is fijn want Matthijs is lief, Paul is liever (ik wou dat hij mijn opa was) en Jeroen is een charmeur. Ik leef op strakke kokerrokken, hoge hakken, espresso, amerikano, cappuccino, koffie verkeerd en ijskoffie. De ‘maximale dagelijkse hoeveelheid koffie sterfgrens’ voor mijn lengte en gewicht is 140 kopjes maar die heb ik nog niet gehaald.
Deze YouTube top10 weerspiegelt mijn hopeloze liefdes, overtuigingen en neuroses. Enjoy.

Cornell West

Style: dat woord wordt iets te vaak gebruikt in loze glossy’s en heeft daarom zijn betekenis verloren. Maar gelukkig, Cornell West maakt het hier goed.

Fuck de Elle stijlgids, deze man begrijpt het. Cornell West is een briljant filosoof en docent aan Princeton en hij verzint alle dingen die je zelf had willen bedenken. Maar tegen alle verwachtingen in is West is geen stumperige denker, nee, West is namelijk ook rapper, knuffelintellectueel en gewoon dé man. Stijl wordt gebouwd op karakter. Juist Cornell.

Koffie

Koffie dus. Maar om deze ongein kan ik me zo boos maken: latte-art, opzouten. Koffie is om te ruiken, te smachten en dan te drinken. Dat moment moet je koesteren en je niet laten verspillen door schalkse Goofy op je schuimlaag. Dat Rusland met een kunstkoffie competitie komt à lá, het bestaan van Europese kampioenschappen baart me echter zorgen. En nee overgewicht-Olga: U bent geen artiest.

NEDRY - A42 (Live at KOKO)

Je mixt Dubstep. Je ziet er exotisch uit. Je hebt een Björk stem. Dan ben je lekker bezig.

Jamie Oliver's TED award speech.

Ten eerste is Jamie hier sexy. Ten tweede kaart hij op een overtuigende manier een probleem aan waar ik nogal een mening over heb. De voedselcultuur verziekt zo veel mensen: iedereen vreet maar, sloopt daarmee de wereld en ook uiteindelijk ook zichzelf omdat ze alleen plastic eten. Het ‘wie heeft diabetes en kan niet zonder spuiten insuline’ fragment is lekker duidelijk. Het stuk waarin Jamie vrij domme ongezonde mensen er op attent weet te maken dat ze hun eigen kinderen langzaam doodmaken vind ik geruststellend.

Massive Attack - Teardrop

Vorig jaar luisterde ik vrij weinig naar Massive Attack, maar na het hysterisch pluggen door een vriendin heb ik gelukkig het licht gezien. Het bijwonen van twee Massive Attack concerten in twee maanden heeft ook geholpen denk ik, complete euforie. Wauw, die tonen zijn zo laag, zo duister, zo ingewikkeld en zo lief tegelijk. Ik ben verslaafd. Dit clipje is een onofficiële, maar vreemdere dus leukere versie.

Jeroen Tjepkema

Ik word het liefst wakker met Jeroen Tjepkema. Eva Jinek is classic, maar Tjepkema is mijn nr. 1 nieuwslezer omdat zijn gezicht exact verteld of hij een leuke avond heeft gehad. Als ik ’s morgens het NOSjournaal aanzet en ik zie Tjepkema met wallen, guitige krul en een Mona Lisa smile dan ben ik de rest van zijn relaas aan het fantaseren over zijn moonwalk of zijn trucjes met een munt en een bierglas. Dit filmpje waarin Arjen Lubach hem opbelt in de uitzending is extra genieten, want ik ben naast fan van Tjepkema óók een beetje verliefd op Arjen Lubach. Arjen is namelijk een schrijver/vrij onbekende cabaretier met altijd een beetje moeilijke blik in zijn ogen. Ik wil hem graag troosten.

Paris is Burning

Paris is Burning is een geniale documentaire en de hysterie uit de gayscene in 80’s NY werkt aanstekelijk. Deze scene uit de film vind ik mooi want het is tegelijkertijd zo nep en zo eerlijk. De mannen doen precies wat zoveel mensen nu doen, ze vluchten uit een realiteit die hen niet gelukkig maakt en proberen door middel van dingen iemand anders te worden: een winnaar. En.. damn. Wat kunnen Latino’s een show maken.

Donny Darko

Geef mij maar een bloederige splatter film. Een nasty oorlogsdrama. Een old school revolver vuurgevecht. Schmutzige middeleeuwse martelwerktuigen. Maar niet dit, alles beter dat een freaky stem en een nog enger konijn dat je ’s nachts uit je bed lult als je onschuldig ligt te slapen. Ik heb het einde van Donny Darko nooit gezien, na dit schandalige moment heb ik de film uitgezet en ben ik mijn konijn angstvallig in de gaten gaan houden.

Shihan on Def Poetry Jam This Type Love

Van zoete liefdesliedjes speelt mijn maag op, schattige gedichtjes trekken mijn geharde knokkels naar tere, breekbare kaken en ik walg nog meer van beertjes met harten op hun buik dan van het kapsel van Geert Wilders. Maar ik ben wel romantisch. En ik vind dat ieder meisje minimaal eenmaal in haar leven een cabaretier verdient die dit soort stukjes voor je opvoert. Dat is liefde. Dat is een gedicht. Daarmee scoor je.

Surprised Kitty

Dit laatste filmpje kreeg ik toegestuurd van een vriend. Normaal gesproken doen lachende neusapen, epileptisch kwijlende labradors en hysterisch giechelende nijlpaarden me niet veel maar dit vond ik een heuse must see. Want: “Gekke kitten met een vrouw die precies dezelfde lach heeft als jij” schreef hij. En dat klopt. De kitten is compleet gestoord.. maar vooral: deze vrouw IS mijn lach. Bizar. Eng gewoon. En confronterend.