Lauren Hillebrandt

Mijn naam is Lauren April Hillebrandt en ik ben fotografe. De achterliggende gedachte van 'April' is dat ik in maand april geboren ben, jammer genoeg niet omdat mijn ouders fan waren van de Ninja Turtles. De gedachte achter 'fotografe' zijn is dat ik het erg leuk vind. Al mijn hele leven kamp ik met hetzelfde probleem, namelijk dat mensen mij minstens 2 jaar jonger schatten dan ik in werkelijkheid ben. Ik wil daarom even duidelijk stellen dat ik 23 ben, drieëntwintig.

Over het algemeen gaan introducties bij mij gepaard met wat ongemakkelijk geschuifel en rode wangen. Daarom heb ik even in mijn geheugen gegraven naar een spel dat ik een paar jaar geleden speelde met wat mensen bij wijze van spelenderwijs introduceren. Het heet 'Wat/wie zou je zijn als je dit of dat was?', of iets in die trant. Op deze manier leren jullie mij een beetje kennen als ik een groente o.i.d. zou zijn. Als ik een groentesoort was, was ik aubergine. De fruitschaal zou ik vullen als perzik. Wanneer ik zangeres zou zijn, dan was ik Norah Jones. Zou ik ooit de regenboog bereiken, dan was ik geel, maar liever zalmroze. Een dier; spookdier of katachtige. Als bloem ben ik een veldbloem, en in de boekenkast kom je mij tegen als pop-up boek.

Veel kijkplezier, ik hoop dat het je dag maakt!

Cat Carrying Fish Japanese show

Laat ik gelijk maar van start gaan met mijn twee grootste obsessies: katten en Japanse tv-shows. Japanners presteren het iedere keer weer om een show te bedenken die nergens over gaat, totaal doelloos is, en vaak op niets anders uitloopt dan pijn (van het lachen of het 'je hebt fout geantwoord en krijgt dus een klap'-aspect van de shows). Dit in combinatie met katten zorgt voor ongekende euforie bij mij. Hier een voorbeeld van de twee krachten die samen worden gebundeld in een spectaculaire wedstrijd: Which cat can carry the biggest fish? Het onverstaanbare doch enthousiaste commentaar maakt het alsof dit de wedstrijd van het jaar is. Is het ook, wat mij betreft.

Photocopy scene 500 Days of Summer

Het volgende filmpje is een scène uit 500 Days of Summer, een film die ik inmiddels 500 keer heb gezien. Iedereen houdt van deze film, want alle mannen zijn verliefd op Summer (Zoeey Deschanel), en alle vrouwen kwijlen bij Tom (Joseph Gordon-Levitt). Deze scène is wat mij betreft de sleutel-scene van de film. Ik hou van sleutel-scene's ontdekken in films. Eigenlijk verklapt het vaak het hele plot, maar dat maakt niet uit. Voor mij niet. Ik vind het namelijk leuk om af en toe te kunnen zeggen 'Ik wist het!' of 'Ik zei het toch!' Een familie-kwaaltje.

De dansman - jaja

Van die mensen die naast je in de trein zitten met een naargeestige blik in hun ogen, een hoogst merkwaardige kledingkeuze en een dubieus kapsel. Mensen waarvan je zeker weet een hobby te hebben waarover je maar een ding kan zeggen; "Tja.. ieder z'n ding." Ik kwam zo'n man tegen op internet. Ik heb hem voor de gelegenheid 'De dansman' genoemd, want zijn identiteit is vooralsnog onbekend, maar ik gok dat hij Herman heet. Dat krijg je, met youtube. Het lijkt me duidelijk dat hij weet wat dansen is, en laat ons dit met alle liefde zien in zijn eigen gebouwde sets. Ik zie hem al in de hobbykamer een plan tekenen voor ieder filmpje. De kleurkaartjes voor zijn outfit liggen op tafel naast zijn bekertje warme melk met anijs waar hij stiekem wat rum in heeft gegooid toen zijn vrouw even niet keek. Nachtwerk is het geweest, verschillende takes zijn gemaakt om de juiste beweging bij de juiste toonsoort te krijgen. Vrouw en kinderen met een smoes het huis uit gestuurd, hond opgesloten in de garage want die bleef maar snuffelen aan het minuscule onderbroekje, en telefoon uitgeschakeld. Wanneer hij na 5 takes dan eindelijk het beeldmateriaal goedgekeurd heeft, zakt hij onderuit op de bank met in zijn linkerhand een biertje en zet de tv op SBS6 want Shownieuws begint.

Leuk detail: na het derde filmpje heeft de man in kwestie ineens een sixpack. Kijk voor meer op De Foutmijn.

Lernert en Sander-Color Correction

De oorspronkelijke tijdsduur van dit filmpje bedraagt maar liefst 9 uur. Omdat niemand daar tijd voor heeft, maar eigenlijk wel tijd voor zou moeten maken, wil ik jullie graag de eerste 5 minuten ervan laten zien. 'Color Correction' is een filmpje door het geniale duo Lernert&Sander, ook bekend van The Melting Rabbit. Een typisch geval van 'Waarom heb ik dit niet bedacht?'

John Frusciante documentaire VPRO

De meeste mensen beschuldigen mij van een cliché muzieksmaak wanneer ik zeg dat ik de Red Hot Chili Peppers luister. Het kan me weinig schelen, ik blijf lekker airguitaren als niemand kijkt. De inmiddels ex-gitarist John Frusciante speelt een belangrijke rol in mijn liefde voor de band. Over deze man moet iemand een film maken, een boek schrijven, een standbeeld maken, een sculptuur van coke.. wat dan ook. Hij was voor lange tijd een onbegrepen genie, maar heeft het sinds zijn comeback in 1998 gepresteerd 5 albums in 6 maanden uit te brengen, stuk voor stuk prachtig.

Toen Frusciante in 1992 plotseling de band verliet, leek hij van de aardbodem verdwenen. VPRO zocht hem op in Los Angeles in 1994. Het resultaat: een uur durend interview met de goede man die toen aan een ernstige heroïne verslaving leed. Een documentaire die een grote indruk op mij heeft gemaakt. Nachtmerries gegarandeerd, toch kijken.

Wes Anderson's The Darjeeling Limited

Rushmore, The Life Aquatic with Steve Zissou, The Darjeeling Limited.. regisseur Wes Anderson is een held. Maar vooral met de laatst genoemde film heeft hij mijn hart gestolen. Een film over broederliefde, familie en het leven zoals het is. Als ik zo vrij mag zijn wil ik van deze gelegenheid gebruik maken, en deze film opdragen aan mijn liefste David B. (En ga 'm nou eens kijken potverdorie!) Met de geweldige muziek van The Kinks.

Maru the Cat

Als iets bovenaan mijn verlanglijstje staat is het deze kat. Maru the Cat is bijmaker nummer uno. Deze Japanse wolligheid heeft tientallen filmpjes op internet staan die stuk voor stuk miljoenen views hebben. En terecht. Toch blijft het een vreemd idee dat zoveel mensen kijken naar een kat die in dozen springt, achter een balletje aanholt en door het huis loopt met een papieren zak over z'n kop.

Tommy Wiseau's The Room

Graag wil ik jullie introduceren aan de 1 euro winkel onder cinema. B-films kennen we, zijn soms zelfs grappig. Maar wat The Room laat zien, is van een heel ander kaliber (Laten we stellen dat het in de buurt komt van een Z-film). Regisseur, tevens producent, tevens artdirector, tevens script schrijver en tevens hoofdrolspeler, Tommy Wiseau, is van alle markten thuis. Deze man met teveel geld en te weinig creativiteit besloot op een nare regenachtige dag dat hij ook wel eens een film wilde maken. Omdat, iedere keer dat hij in de spiegel keek, hij een multitalent zag, besloot hij alle mogelijke taken op zich te nemen bij het maken van deze aparte film. (Apart in de 'iemand komt een pashokje uit met een vreselijke rok en wat moet je daar in Gods naam op zeggen' zin van het woord) Het resultaat: een film vergelijkbaar met muziek die glazen laat breken. Dit alles wordt gesierd door het knullige acteerwerk (met hier en daar wat ongemakkelijke geforceerd sensuele naaktscenes) , emotieloze gezichtsuitdrukkingen en het rare accent van Wiseau. Zoals een comment op het filmpje prachtig verwoord "I can't decide if Wiseau sounds European or mentally handicappend." Het kijken waard, dunkt me.

Ok Go-End Love

De band Ok Go is de eigenaar van de leukste videoclips ooit. Al ben ik niet zo'n fan van hun muziek, de clips verdienen een hoofdprijs. Vandaar een ereplekje op Nazomergasten. Bijna al hun clips zijn in een take opgenomen. Ik vind dat leuk. Handwerk, authenticiteit en tastbaarheid. Er is een nieuw tijdperk aangebroken die de tegenhanger vormt voor alle Photoshoppers, Special effects en andere onzin. Hoeze, joeperdepoep, holladiejee!

Leuk detail: let op de gans.

The Office Bloopers

Tenslotte The Office, want ik wil natuurlijk dat jullie lachend het scherm afsluiten. Toen ik klaar was met alle (volgens mij waren het er maar twee) seizoenen van The Office UK, ben ik op aanraden en met enig tegenstribbelen toch begonnen aan de Amerikaanse versie. Na alle 7 seizoenen in totaal isolement te hebben bekeken, ben ik er nog steeds niet klaar mee. Ik kijk het tot in den treure. Het is zelfs zo erg, dat ik opnieuw ben begonnen bij seizoen 1. Toen ik op een gegeven moment begon te dromen over Dwight Schrute's beetfarm, werd het tijd voor iets nieuws. Bloopers, welteverstaan. Wederom van The Office, dus. Geloof me, het komt hard. That's wat she said.