Lennart Verstegen

Gegroet.
Mijn naam is Lennart Verstegen. Die naam kreeg ik nadat ik verwekt werd in een Zweeds dorpje dat naar iemand was vernoemd met diezelfde naam. Mijn moeder is de meest liefdevolle moeder die dit universum kent. Mijn vader organiseerde bankovervallen voor bankieren die graag eens hun eigen bank mochten overvallen. Ik werd eens verliefd op Maria toen ik Jozef speelde in het kerststuk op de basisschool. En ik moest eens gedwongen door de andere kinderen uit mijn straat een lieveheersbeestje onthoofden. Nu heb ik het leukste beroep in de wereld, en speel ik cameraman. Daarnaast geloof ik dat ik mijzelf al bijna regisseur mag noemen van enkele reclamefilms. Als ik later groot ben word ik vader en heb ik mijn eigen moestuin. Dit zijn mijn tien fijnste fragmenten.

Rabat X Nazomergasten - Director of Photography Lennart Verstegen.

George Carlin – Saving the Planet

Mocht de natie mij ooit tot Minister van Onderwijs benoemen, dan zou ik het vak ‘stand-up comedy’ verplicht stellen aan alle niveaus. Naast de liefdevolle, en boze blikken van mijn moeder is mij daar misschien wel het meest van bijgebracht in deze wereld. De kunst van het relativeren, bekritiseren, argumenteren, publiekelijk spreken en timen. En dat allemaal in een lesuur per dag. We lopen misschien het risico met minder grote fronzen door het leven te gaan, maar leren de lachspieren wel beter te ontwikkelen. Bij deze één van mijn leermeester. De heer Carlin.

14e Arrondisiment uit Paris Je T’aime van Alexander Payne

Ken je dat moment dat je in de tranen schiet? Meestal is het een kort hoogtepunt dat resulteert in tranen die via je wang de zwaartekracht volgen. Terwijl dat ‘inschieten’ juist een haast orgastische lading kan hebben. Wanneer de tranen rollen is de spanning gebroken. Bij het zien van deze film bleef dit hoogtepunt bij mij aanhouden, zonder dat er enige zilte druppel mijn ogen verliet. Alsof ik klaar bleef komen zonder plakkerige gevolgen. Een miraculeus gevoel dat tussen.. Ach, kijk de film gewoon. Het spreekt voor zich.

Romain Gavras & M.I.A. - Born Free

Begrijp mij goed. Ik beschouw mijzelf als een liefdevol mens. Ik heb slechts één maal in mijn leven de woorden ‘ik haat je’ in mijn mond moeten nemen. Tegen mijn wil in moest ik dit vijftien minuten lang tegen wildvreemden schreeuwen. Het zou gezond zijn voor de geest. Ik ben er in ieder geval uitgekomen met een belachelijke koppijn en een grote liefde voor films waarin haat wordt verbeeld zonder enige aanleiding of rationele motieven. Daarnaast bewonder ik het als filmmakers een muziekstuk zo kunnen beïnvloeden dat ik nooit meer naar de muziek kan luisteren zonder dat ik de beelden er weer bij zie.

Chris Cunningham & Aphex Twin - Flex

Op veertienjarige leeftijd heb ik de angst van een nachtmerrie ervaren zonder daarvoor te hoeven slapen. Op de beeldbuis zag ik rondborstige dames dansen in bikini. Champagne dat over hun wellustige lichamen droop. Mijn hormonen werden geprikkeld, en zouden een eerste ejaculatie kunnen veroorzaken. Ware het niet dat de droom een nachtmerrie bleek, toen ik zag dat alle dames eenzelfde duivelse lach en ringbaard hadden. Later zou ik leren dat dit het gelaat was van Richard David James, de man achter Aphex Twin, die filmmaker Chris Cunningham vernuftig over de gezichten van de mooie dames verwerkt had. Deze man heeft een aanzienlijke meltdown in mijn centrale zenuwstelsel veroorzaakt. Sindsdien kan ik mijn ogen niet meer van zijn gevoel voor ritme en anatomie afhouden. Bij deze een iets onbekender kunstwerkje van hem. De rest zoek je maar lekker zelf.

Levi’s commercial - ‘Go Forth’

Ik kijk inmiddels al vijf jaar geen televisie meer. Op een woensdagmiddag betrapte ik mijzelf erop dat ik hersenloos te zappen zat tussen alle waardeloze programma’s, op zoek naar mooie commercials. Die leken het meest waardevol van alles wat er op ‘the idiot box’ verscheen. En om televisie te kijken zodat ik op de hoogte blijf van wat er in de schappen bij Albert Heijn ligt... Nee. Zou de toekomst gevuld zijn met dit soort reclame, dan zou ik de kabel wellicht weer aansluiten. Als ik dit kijk bekruipt me een lekkermakend soort jaloezie. Daarnaast ben ik tevens voorstander van de revival van de zwart-wit televisie. Maar dat is een ander verhaal.

After Life – Hirokazu Koreeda

Als ik op mijn huidige, minder jeugdige, leeftijd nog in een vriendenboekje moest schrijven zou mijn favoriete dier een ringstaartaap zijn, mijn favoriete eten dat van mijn moeder, en mijn favoriete film deze. After Life van Hirokazu Koreeda. Los van mijn zevenhonderachtendertig andere favoriete films zou mijn eerste keuze toch altijd op deze vallen. Het vertelt het verhaal van een huis waarin een groep mensen te horen krijgt dat ze zojuist overleden zijn, en een week spenderen in het vagevuur. Een plek waar ze die week moeten benutten om één herinnering uit hun leven te kiezen die ze voor de eeuwigheid zullen beleven na die week. Noem het de hemel. Gemaakt met een subtiel soort liefde die alleen Japanners en andere autisten kunnen bedenken. En dan doel ik niet op hun eigenaardige eigenschappen. Meer op de pure simpliciteit waarmee het zich uit. Hierbij de eerste tien minuten van de film, die als het naar meer smaakt fijn op youtube uitgekeken kan worden.

Qigong master projecting his energy


Sinds een aantal jaar beoefen ik - minder dan ik zou willen - een fascinerende sport. Nou, een sport is een groot woord, want je staat er zo veel mogelijk stil. Maar ik durf wel te beweren dat ik nooit een sport heb ervaren waar er zulke sterke bewegingen binnen je lichaam kunnen plaatsvinden. Qigong, of Chi Kung is de naam, en vormt in zekere zin de basis van Tai Chi. Zweverige yoga voor sommigen, maar een buitengewoon mooie uitvinding voor mij. Nu ga ik jullie dit niet laten zien. Dan moet je maar om 6 uur ’s ochtends naar het Erasmuspark komen. Maar bij deze een spectaculairder fragment met een jaren 80 stijltje filmwerk dat onevenaarbaar is. Als je er niet van houdt, laat het rusten. Als dit wel het geval is, dan zie ik je wellicht in het park.

Vivian Maier

Nog niet zo lang geleden werd het werk van deze dame per ongeluk gevonden. Tijdens een veiling kocht een jonge historicus een doos met negatieven, in de hoop dat er iets interessants tussen zat voor een boek dat hij maakte over Chicago. Hij stuitte op een schat van 100.000 negatieven die de eigenaar zelf nooit met iemand gedeeld had. Maar één ding is zeker: Vivian Maier is een waanzinnige fotografe. Wat mij betreft past ze tussen de groten die deze aarde kent.

Litany – The Independent

Bij deze nog een voorstander van de zwart-wit televisie. Oftewel de krant. Het doet mij goed als reclamemakers liever iets willen zeggen dat niets met het product te maken heeft, en daar het product aan weten te verbinden. Kijkt niet iedereen liever naar iets met een substantieel gedachtegoed in plaats van dezelfde domme spier die je ontwikkeld als je in een winkelcentrum loopt?

Pi – Darren Aranofski

(Insluiten op verzoek uitgeschakeld, voor de video: KLIK.)
Oké. Na het noemen van een favoriete film komt natuurlijk altijd nog een moment dat je zegt. “Oh, en deze!” Nou, bij deze. Het is in ieder geval de film die ik het meest heb gezien. Elke keer weer wordt de film interessanter als ik er naar kijk. Goed. Mijn moeders liefdevolle en boze blikken, stand-up comedy èn films als deze vormen de basis voor mijn levenslessen. De les van hoofdpersoon Max luidt als volgt: 12:45, restate my assumptions. One. Mathematics is the language of nature. Two. Everthing around us can be represented and understood through numbers. Three. If you graph the numbers of any system, pattern emerge. Therefor, there are patterns. Everywhere in nature.