Jan Wicher Emmens

Ik ben Jan Wicher Emmens. Oud genoeg om de introductie van Popples bewust meegemaakt te hebben en verantwoordelijk voor MonoBrow. Een blog waarop ik alweer dik vier jaar mijn kijk op popcultuur deel met mijn lezers en talent een bescheiden maar goed belicht podium bied. Verder kun je me vinden in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. Daar houd ik me voor Cultuurfabriek bezig met de communicatie en verzorg ik de redactie voor Gamelab, een avond over de gamesindustrie- en opleidingen in Nederland. Als je een opdrachtgever bent roepen de woorden 'copywriter' en 'redacteur' waarschijnlijk een fysieke reactie bij je op, bijvoorbeeld doordat de huid op je voorhoofd een stukje naar beneden gaat en je haar lijkt te bewegen. Dat is een goed teken! Bel me gerust op als dit gebeurt.

Ultieme terugkeer van Daigo Umehara.

De Japanner Umehara is een gevreesd Street Fighter speler. In 2004 had hij een mindere dag tijdens het Evo kampioenschap. Hij belandde in de troostfinales en ging vrij slecht tegen een andere grote naam: Justing Wong. Zo slecht dat hij op een gegeven moment zelfs maar 1 pixel aan 'life' overheeft. Dat is het moment waarop kippenvel het bij mij overneemt. Daigo laat zien dat in deze game alles mogelijk is.

Jim Henson's magie

Een bal van piepschuim, wat vilt en een stift. Meer heeft Jim Henson niet nodig om geweldige karakters tot leven te brengen en een verhaal te vertellen. Ik had hier nog wel duizend andere fragmenten van Jim Henson's Creature Shop kunnen laten zien. Maar dit oude filmpje, zo'n vijftien jaar voor de eerste Muppetshow is zo speciaal omdat je nu beseft waartoe de beste man in staat was: kinderen (en eigenlijk iedereen) laten zien hoe mooi het leven is.

Greg 'Mishka' Rivera's collectie

Een rondje door het kantoor in Brooklyn van kledinglabel Mishka. Greg Rivera is de eigenaar en vertelt vrij nonchalant wat hij allemaal verzameld heeft aan ongelooflijk zieke toys en andere hebbecrap uit mijn jeugd. Een jaar later ging ik naar New York en stond ik helaas voor een neergelaten rolluik, het was niet de bedoeling dat gewone bezoekers naar binnen gingen. Bummert!

Hokus Pokus

In '87 en '88 woonde ik in de buurt van Kijkduin. Daar zat een surfshop waar ik skatevideo's huurde. De eerste paar Bones Brigade films, Animal Chin, Streets On Fire: ik zag ze allemaal. Nadat ik verhuisde naar Drente was het een stuk lastiger om aan skatefootage te komen. Gelukkig lukte het me om H-Street's Hokus Pokus te bemachtigen. Die film kostte me honderd gulden(!). Deze tweede film van H-Street heb ik het meest van alle skatevideo's gezien. Het stuk met Matt Hensley (3:50) vat alles samen wat ik zo mooi vind aan deze productie: muziekkeuze (Sub Socials), stijl: alles.

I've Seen Things

(Insluiten op verzoek uitgeschakeld, voor video: KLIK.)
Blade Runner is wat mij betreft de ultieme SF-film. Een heerlijk dystopisch toekomstbeeld, neon paraplu's, zuipende mannen met een wapenvergunning en cyborgs. Het moment dat Deckard replicant Batty eindelijk te pakken heeft moest ik een beetje huilen. Ik was echt van slag. Het was misschien wel een psycho, maar dit verdiende hij nu ook weer niet.

Candy Candy

Dankzij Fun Factory en DJ Kat Show op Sky Channel kwam ik in aanraking met Transformers, Teddy Ruxpin, M.A.S.K., Inspector Gadget, Battle Of The Planets en al die andere cartoons uit de eighties. Gek genoeg keek ik ook naar Candy Candy. Al weet ik niet meer waarom, ik begreep niets van de verhaallijn en raakte altijd van slag als er weer eens te lang werd gefocussed op die xxl trillende ogen van Candy.

Fu-Schnickens

Iedereen roept altijd dat 1988 zo'n gouden hip hop-jaar was. Maar 1992 mag er ook zijn. Eigenlijk wilde ik een best of Yo! MTV Raps clip laten zien uit dat jaar, maar die vond ik niet. Deze video van The Fu Schnicks zou een leek kunnen toeschrijven aan het eerste werk van Michel Gondry, ware het niet dat het daar te knullig voor is. Maar goed. De positieve, creatieve vibe, afgemaakt met een banger van een beat: ja hoor, komt u maar. (Dat dit nummer uit '91 stamt mag de pret niet drukken.)

Michael Jordan & Dominique Wilkins

De early nineties waren voor mij het gouden tijdperk van de NBA: de meest uitgesproken atleten, nieuwe teams die verrassend goed presteerden (Charlotte Hornets, Orlando Magic), een eigen videogame (NBA Jam) en alles gesponsord door Starter natuurlijk. Ik ben geen echte sportfan, maar allejezus wat was dit mooi om te volgen.

Rodney King mishandeling

Dit is er eentje in de categorie: waar was jij toen je het hoorde. Helaas is er iets niet helemaal in orde met mijn korte en lange termijn geheugen, dus het antwoord op deze vraag moet ik je schuldig blijven. Ik weet wel dat de vorming van mijn maatschappelijke bewustzijn (kun je dat wel hebben als individu?) toen in 1991 een enorme boost kreeg. Ik luisterde al veel naar rap, Spike Lee was een held, las boeken over de bendecultuur in LA en verdiepte me in Malcom X. Jan Wigger ja. Niet omdat ik zwart wilde zijn, maar omdat ik fan was van de (Afro-)Amerikaanse cultuur en geschiedenis.

Josh Homme.

Het is dat ik getrouwd ben en mijn vrouw in verwachting is. Anders zou ik de rest van mijn leven verdoen met het achterhalen van de Whatsapp van Josh Homme. Die man is de allerhardste dude die ooit cowboylaarzen op een podium gedragen heeft. Niet omdat hij nu zo expressief is, /camera zoomt in op Grohl op de drums. Maar wel omdat hij een lompe beer is met een raar aardappelhoofd waarin toevallig twee ogen voor een ULTRA melancholieke blik zorgen die alle moeders van alle zestienjarige meisjes op aarde inpalmt. Josh is bosh.