Marianne Lock

Ik ben Marianne Lock, ook wel Mary and the Locks. Illustratrice, met bovenmatige interesse voor alle andere vakgebieden (grafisch, art-directie, film). Ik ben verder niet super geleerd of geëngageerd of zo, heb eigenlijk niet eens zoveel levenservaring. Maar ik heb wel HAVO en kunstacademie gedaan en m'n ouders lazen de VPRO-gids en de Volkskrant. Ik voel vooral veel. Zo ook bij deze 10 filmpjes. Terugkerende thema's zijn de liefde, het leven, de natuur, de kunst en luchtigere zaken zoals de popcultuur. In bijna alle filmpjes zit een zekere melancholie. Dat is mijn middelste naam. Ik heb geprobeerd het origineel te houden, het is niet gelukt (ik hou nou eenmaal van mierzoet). Ik hoop toch dat er iets bijzit wat je nog niet gezien hebt en dat je er ook zo van kunt genieten.

Wes Anderson - Hotel Chevalier


Wes Anderson is een genie. En de korte (voor)film Hotel Chevalier vind ik mogelijk nog genialer dan the Darjeeling Ltd, Rushmore en the Royal Tennenbaums. Hoewel...Nouja. Deze heeft m'n favoriete acteur (Jason Schwartzman) èn m'n favoriete actrice (Natalie Portman).
We mogen helemaal zelf uitdokteren wat voor relatie deze mensen hebben. Er wordt lekker niks voorgekauwd. Veel stilte; beeld. Traag camerawerk. Elk willekeurig shot is een op zichzelf staande foto (zie bijv. 2:45). Kunst.
En dan de droge, maar spitsvondige dialogen:
-"wait a second..."
+"what?"
-"I didn't say you could come here"
+"can i come?"
-".....ok"
En de bizarre karakters. Nerds en freaks, met wie je je toch kan identificeren (ik dan dus).
Let ook altijd op de prachtige soundtrack. In dit geval 'Peter Sarstedt - Where do you go to, my lovely'. ("What's with this song?") Brilliance.

Planet Earth - Birds of paradise


Ik ben een onvervalste natuurliefhebber en dierenvriend. (Als ik dit niet zou doen, zou ik waarschijnlijk boswachter zijn of vrijwillig in een asiel werken.)
Maar dat hoèf je niet te zijn voor BBC's Planet Earth. Het is echt voor iedereen een aaneenschakeling van adembenemde taferelen en je zult jezelf herhaaldelijk met de mond geopend voor de TV vinden.
Vogels hebben een speciaal plekje in m'n hart. Ik kende de paradijsvogel al, maar deze editie nog niet en ook niet in HD met commentaar van David Attenborough (de Jan Wolkers van het universum, wat natuur betreft dus).
Dit is mogelijk het mafste beest ooit. Hij ruimt op, neemt alle vormen aan, kan de Electric Boogie en the Robot en maakt bizarre, non-vogel geluiden. Bovendien kan hij zichzelf tot een gezicht transformeren, zie 2:14.
Een subliem staaltje evolutie, waar ik intens gelukkig van word.
En zo zie je maar weer: alles is op de natuur geïnspireerd.

Rufus K. - Homey Universales


Rufus K. is gewoon een Held. Mogelijk de grootste van Rotterdam.
In dit filmpje rijmt hij ff z'n oeuvre aan elkaar.
Deze omvat alles wat telt in vormgevers-land: Kunst en Humor. Ik heb hier veel van geleerd.
Echt nog veel harder, nog 1000 keer harder jongen, 2000 keer harder, zet 'm nog 4000 keer harder, zet 'm nog 8000 keer harder, 16000 keer harder, kom op.
Maar dat is dus niet wat ik over dit ding wilde zeggen, het gaat meer om de simpelheid, die ik er in wou leggen.
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr Otterdam rrrr rrrrrrrrrrr!

PES - Western Spaghetti


Deze guest is echt INSANE. Stop-motion Maniak.
Ik ben groot fan van stop-motion en vooral van handarbeid, dus als ik dit zie word ik gewoon GEK.
Die knoflook! Die olijfolie!! Die basilicum!!! Die kaas!!!!
En het geluid erbij is ook zo Lekker. Kunst.

Elvis Presley - Are you lonesome tonight (laughing version)


Legendes zijn fascinerend. Dat iemand zo goed (en/of populair) is dat letterlijk de hele wereld weet wie het is. Niemand kent hem, maar iedereen weet wie hij is. En dat diegene dan onvermijdelijk ten onder gaat aan de eenzaamheid in combinatie met het geld: de roem...Dat terzijde.
In dit filmpje zingt the King de hartverscheurende klassieker 'Are you lonesome tonight', maar tegen het einde van het eerste couplet, valt zijn oog op een man in het publiek die zijn haarstukje verliest. Op 0:50 zingt hij in plaats van 'do you gaze at your doorstep and picture me there', 'do you gaze at your bald head and wish you had hair'. Dan is het hek van de dam en de rest van het nummer weet hij niets meer uit te brengen dan zijn prachtige, aanstekelijke schaterlach (terwijl de achtergrondzangeres dapper doorgaat).
In die lach zit de legende, zo sympathiek en hartveroverend. Hoe kun je niet van hem houden?
Maar ook de tragische ondergang, helemaal de weg kwijt en het pad af.

Paris je t'aime - Faubourg Saint-Denis


' Paris je t'aime' zijn 20 korte films van 20 verschillende regisseurs in 20 verschillende wijken van Parijs. Over alle vormen van Liefde. Met echt een top cast (ik noem een Natalie Portman, Willem Dafoe, Steve Buscemi) Beter wordt 't bijna niet, voor mij.
Naast dat dit gewoon een prachtig, origineel verhaal is (blinde jongen, actrice, Parijs), is het ook de waarheid. Zo gaat het. Misschien iets minder sprookjesachtig. Trouwens, nee, het voèlt net zo sprookjesachtig. Zo gaat het gewoon.
Een ontmoeting, je vindt iemand, het is zo mooi, zo goed, zo uniek, les temps passer, les temps filer, en op een dag vraag je je af wat je in godsnaam gedaan hebt de afgelopen jaren. Je vergeet het gewoon, het gaat aan je voorbij, want je bent veel te druk: je carriere, je vrienden, jezelf. Je bent vergeten ervan te genieten en ineens denk je 'wie is die jongen naast wie ik elke ochtend wakker word?'
En je ziet het pas, als het te laat is. Je ziet pas weer wie hij is, als het te laat is.
Of niet.
De transformatie van een relatie (van ontluiking naar sleur) is echt heel treffend hier. Zie 4:18, 4:44 en 5:13.
Ook mooi dat de hoofdrolspeler niet lekker is.

Riccardo Scamarcio - Willekeurig Interview


Ik ben een meisje, een onmiskenbare romanticus, en dit is Riccardo.
Ik weet niet wat hij zegt, maar dat geeft niet. Dan weet ik het tenminste ook niet als hij iets achterlijks zegt en kan ik oeverloos apatisch naar hem staren en luisteren.
Dat vind ik behoorlijk fascinerend, want Italiaans is een prachtige taal...
Hij kan trouwens ook wel leuk acteren. 'Mio fratello è figlio unico' is tof (o.a.).
Op 5:20 zit ook nog wat leuks voor de mannen.

Jim Taihuttu - Wladimir


Ik weet niet of deze gemaakt is om chicks te scoren, maar het werkt in ieder geval wel. Of tenminste...meisjesharten veroveren. Of tenminste...de mijne.
Ik heb nogal een zwak voor verhalen over outcasts. Einzelgangers, freaks, nerds, weirdo's, vreemde eenden, loners, buiten de bootjes, gemartelde zielen (Wladimir).
En ook voor schattige gangsters (Rene Koning, omdat hij Sef is). Dat zijn èchte karakters, geen stereotypen. Ze hebben tegenstrijdige eigenschappen, net als mensen.
Toen ik de openingstitels zag, dacht ik 'O...vampiers' en liet m'n eventuele verwachtingen varen. Ik ben er niet zo van.
Tot seconde 22 kon het nog een of andere lame horror-spoof zijn, maar vanaf '...ben je gek ofzo?' was ik hooked. Het is maar een kort, in 48 uur gemaakt, Nederlands filmpje, maar ik vind het steengoed.
Op het eerste gezicht is het natuurlijk grappig. Maar echt grappig. Geen flauwe spoof-shit, maar oprecht grappige grapjes. Onverwacht en origineel, zoals (met/zonder bitje) -'Ik ben een vampier', +'Echt?...VET' en natuurlijk #'Knoflooksaus?', +'Ja graag', -Neehee!', +'...Onee nee!'.
Maar eigenlijk is het gewoon Drama, in een aandoenlijk, metaforisch jasje. Want zou het echt zo kunnen zijn dat de gesloten, maar zachtaardige freak dan eindelijk een compagnon gevonden heeft in de hartveroverende, maar kinderlijk naieve goedzak? Of zou het toch weer door z'n onkundige vingers glippen? Ja dus en daar eindigt het filmpje, terug bij af. Mooi.
De dubbele laag en de tragiek zitten er echt goed in.
En het is natuurlijk gewoon best wel subliem geacteerd van die Yousef en die Nasrdin.

Scapino Ballet - Äffi


Ik ben trouwe fan van het Scapino Ballet Rotterdam.
Dit is 'Äffi', van Marco Goecke, hier gedanst door Tadayoshi Kokeguchi, op het nummer 'Hurt' in de uitvoering van Johnny Cash.
Volmaakte verbeelding van het leven.
Je doet maar wat. Enthousiast, Hysterisch, Verslagen, Lomp. Nouja, woorden doen het niet echt, daarom bestaat dans. Kijk maar gewoon. En kijk tot het eind, of skip door naar 03:00, want daar zit het moment van gegarandeerd 8 lagen kippevel. Ik kan dit echt niet uitleggen. Kijk.
Dit komt trouwens op YouTube minder/niet over. Stel je maar voor dat je er zit en je hoort het hijgen en je ziet de druppels zweet vliegen en je kunt elk spiertje in rug, armen, nek en borst volgen.
Deze danser is trouwens ongelofelijk. Hij heeft hiervoor ook de zwaan gewonnen (Nederlandse prijs meest indrukwekkende dansprestatie).

Spike Lee - When the levees broke


Dit is het einde van de vier uur durende documentaire 'When the levees broke' van Spike Lee, uit 2006. Over die allervernietigende orkaan Katrina in New Orleans, Louisiana.( http://en.wikipedia.org/wiki/When_the_Levees_Broke )
Het gaat om de eerste twee minuten. Hier begraven New Oreleaneans Katrina, op een jazz funural. Ze spelen met hun brassband 'I'll Fly Away'.
Ik ben nog nooit in New Orleans geweest, maar het heeft altijd eindeloos tot m'n verbeelding gesproken. The place where jazz was born, hometown of all jazz legends and of the Mississippi. Ik weet niet, het lijkt me gewoon Magisch.
Het is vast in scene gezet, maar het is zoooooo mooi in scene gezet. Het raakt denk ik echt het gevoel wat deze mensen gehad hebben.
Jazz funerals vind ik sowieso prachtig. Ik wou dat het hier zo ging, een veel vrolijkere (en effectievere?) manier van verdriet verwerken.
En jazz en 'I'll fly away'. Een orkaan aan tranen.

- - - - - - - - - - -

NEXT: Perre van den Brink