Chung Hwa Chao

Chung (Hwa) Chao, tweeëntwintig lentes jong. Opgegroeid in de hoogtijdagen van Notorious B.I.G. en Tupac, tegenwoordig amper nog iets met contemporaine hip-hop en r&b. Probeert grappig te zijn, is het niet. Probeert een social/online media expert te zijn, studeert ondertussen wel Theater-, Film- en Televisiewetenschap. Momenteel stagiaire bij G-Star Raw International, bezit nog geen een broek van zijn werkgever bij gebrek aan financiële middelen. Heeft een hekel aan trekkies, may the force be with you. Werkt hard, twittert (twitter.com/chng) ook hard. Voelt zich een blonde Hollander met blauwe ogen, is zoals je ziet dit absoluut niet. Ohja, veel plezier met mijn filmpjes en verhaaltjes.

Efterklang

Erg fijn om soms eens naar een concert te gaan van een act die je absoluut niet kent. Zo heb ik dus Efterklang ontdekt. Efterklang is een Deense band dat een mix maakt van klassiek, elektronisch, volks- en koormuziek maakt. Naar mijn mening een van de mooiste acts die ik in mijn prille leven heb gezien. Afin, stiekem ben ik verliefd geworden op dit ensemble vanwege de multi-instrumentalisten die onderdeel zijn van deze fenomenale band. Stuk voor stuk zijn het muzikale mensen, dat blijkt uit de vele instrumenten die ze gebruiken: de drummer speelt ook trompet, de zanger slaat ondertussen op de grote trom, de charmante Scandinavische schone zingt ook nog engelachtig terwijl ze twee keyboards hanteert en tot slot speelt de Nils Holgerson type naast drie verschillende gitaren ook nog eens de trompet en violen. Tranentrekkend episch geniaal.

Tampopo: how to eat ramen

Noodles eten is een van mijn hobby’s en de Japanse film Tampopo speelt geniaal in op mijn zwakte. Onderhand al een aantal keer gekeken nadat ik hierover had gelezen in een van de vele filmtheoretische handboeken die mijn studie ons verplicht om te lezen. Daarnaast ben ik ook gewoon een Japanofiel die het meest –voor ons- bizarre en onlogische dingen geweldig vindt.

the Whitest Boy Alive: 1517

Tja, the Whitest Boy Alive. Wat moet ik er nog meer over vertellen nadat je deze zomer hun album ‘Rules’ hebt grijsgedraaid? Ik ken geen een persoon die dit niet leuk vind en dit filmpje is misschien wel typerend voor de huidige generatie muzikaal-Scandinafielen. Opgenomen in Berlijn tijdens de release van the W.B.A’s tweede album speelden onze Scandinavische mannen in een winkel dat van buitenaf een belachelijk volle plein had. Let naast de muziek ook op de gezichten van publiek als het nummer wordt ingezet: totale euforie in de ogen.

Beatles 3000

Ik ben geen echte fan van the Beatles. Misschien omdat het een beetje ver voor mijn tijd was. “Strawberry Fields Forever” daarentegen is misschien wel mijn favoriete plaat/videoclip van the Beatles. Gewoon omdat je gaat spacen als je de videoclip bekijkt. Dit filmpje heeft helemaal niks met “Strawberry Fields Forever” te maken maar wel met the Beatles. Het gaat over hoe de geschiedenis (en de wetenschap hiervan) subjectief is en nimmer objectief kan zijn met the Beatles als onderwerp. Daarnaast is Scottie Pippen een grotere man dan Michael Jordan: yeah, I said it. Let op: dit filmpje bevat (slechte) humor.

Talking Heads- Psycho Killer Live on Stop Making Sense concert

In tegenstelling tot the Beatles ben ik wel fan van de post-punk band Talking Heads, met onder andere de immer excentrieke frontman David Byrne. Hierin zie je dat de geniaal doch gestoorde Byrne opkomt bij een concert van the Talking Heads. Naar mijn mening een van de beste concertfilms ooit gemaakt. Het concert begint dus kaal maar naarmate het concert vordert zal het podium gevuld worden met bandleden en instrumenten. Daarnaast wordt er ook uitgebreid gebruikgemaakt van visuele prikkels als de vele lichtschermen die er op een gegeven moment staan. Let ook op de begintitels: deze lijken verdacht veel op de lettertype van Arts en van den Boogaard’s Pop-up closet voor Levi’s.

Henry Jenkins about Convergence Culture

Tot voor kort las ik alleen maar literatuur van deze mediawetenschapper (schijnbaar ben ik dat dus ook). Let op zijn stem: goede stem voor een personage uit “Revenge of the Nerds”. Dit filmpje is trouwens ook erg educatief voor mensen die een interesse hebben in de toenemende ontwikkeling die de huidige mediaklimaat biedt aan de consumenten (of moet ik prosumer zeggen?). Educatief zijn hoort ook bij Nazomergasten.

Adidas originals: Star Wars Collection

Oerlelijke gear, harde promotiecampagne van Adidas originals. Ik word gewoon vrolijk van dit filmpje van onze oosterbuurlijke gympen (of moet ik lifestyle zeggen?) fabrikant. Leuk dat je opgewonden kan worden bij het zien van een filmpje waar er cameo’s aanwezig zijn van David Beckham (no homo), Darth Vader (yes homo) en Daft Punk.

the XX- Crystalised

Naast mijn japanofielie en scandinafielie heb ik ook nog een andere obsessie: anglofielie. Leuk feitje over the XX is dat dit bandje connecties heeft met Hot Chip, Burial en Four Tet. Deze muzikale powerhouses hebben allemaal op de “Elliott School” gezeten. Waar ik het eigenlijk over wil hebben is de videoclip: het gebeurt niet vaak dat videoclips perfect de sfeer kunnen overnemen die het nummer zelf heeft. Gelukkig is dit wel het geval bij Crystalised: simpel maar artistiek verantwoord.


Notorious B.I.G. ft. 112- Sky is the limit

Laat ik eerlijk zijn: ik ben meer een Notorious B.I.G. fan. Mijn eerste album was Life After Death van Notorious B.I.G. Doordat ik geen geld had (nu nog steeds niet) draaide ik constant op mijn kamer zijn album. Vooral “Sky is the Limit” was een typerende plaat voor mij, rustig laidback in bed ‘s avonds weer luisteren naar Christopher Wallace dromen over de mooie meisjes bij mij op school. Meer had ik toen niet nodig. Jammer genoeg kan je niet meer terug naar deze zorgeloze tijd.

Woody Allen en Diane Keaton in Annie Hall

Het verbaast me soms dat deze DVD het nog doet, na deze film meer dan twintig keer al gezien te hebben. Een jonge Woody Allen (vinden jullie ook niet dat hij tegenwoordig er vercrackt eruitziet?) met de excentriek geklede maar wel goed uitziende Diane Keaton, in de rij staand voor een film in de bios. Leuk dat een mede mediawetenschapper Marshall McLuhan (medium is the message!) een cameo maakt. Daarnaast gewoon een film dat mijn (gebrek aan) humor overbrengt. Best een gepast einde van mijn Nazomergasten vind je niet?