Mevrouw Hendrix’ proza en toneelteksten gaan over hoop, verlangen en vooral het ontbreken daarvan (o, en over de dood natuurlijk: een toneelstuk kan ze vaak pas waarderen wanneer er iemand de pijp uit is gegaan. Maar goed: alles kan overlegd). Haar artikelen hebben steevast een persoonlijke toon en met gevoel voor stijl en humor zoekt ze de scherpe randen van het leven op.
Naast ‘t schrijven van theaterteksten, proza en columns, ontwikkelt Mevrouw Hendrix Schrijft ook graag concepten op aanvraag en organiseert ze ‘t een en ‘t ander.
Mevrouw Hendrix Schrijft schreef, schrijft, ontwikkelde en organiseert voor onder meer Literair Productiehuis de Wintertuin, Passionate Magazine, Het Zuidelijk Toneel en Raymi Sambo’s VIG. Ook schrijft ze voor festivals als Into the Great Wide Open en Lowlands. Ze is overigens gek op hoorspelen.
Ik wil nog net niet zeggen dat ik leef voor YouTube, maar ik moet toegeven
dat ik wel een avond in de week, zo voor het slapen gaan nog wat surfend,
mezelf verlies en een paar uur later vind. Koud en alleen in het licht van
het beeldscherm, graaiend in een leeg sigarettenpakje, om tot het besef te
komen dat het -goddomme- al drie uur is en dat ik de volgende ochtend om
zeven uur op moet.
En ik ben daar gek op.
Als eerste mijn lievelingsclipje allertijden. Toen video's nog gewoon werden
opgenomen in een soort van abstract toneeldecortje en Glenn Campbell
volleerd het feit negeerde dat die strijkers en drums ergens uit de
coulissen lijken te komen. Al playbackend.
Ach, de nostalgie.
Jeetje. Ik lijk wel tachtig.
Maar goed. Nu ben ik sowieso evengoed gek op ouwe spullen die op YouTube
worden gezet. Het kanaal van Beeld en Geluid Hilversum zet echt prachtige dingen online. Zoals bijvoorbeeld dit:
Een filmpje dat eruit ziet alsof het van een postkaart is komen wandelen. Ik vraag me af wat deze dames bezielde toen, om daar in een achterafzaaltje 's avonds alwéér tussen de potten en pannen te gaan zitten met alweer een bozig meneer met een zwaaiende vinger.
Maar nu onder het motto: vrijetijdsbesteding.
Zeer jaren zeventig.
Maar goed, misschien zit er een boel blizz in het bespelen van de
koekepanfluit.
(O.
Trouwens.
En over koekepanfluiten gesproken:
Wat zouden we zijn geworden zonder Theo & Thea?
Hierboven op bezoek bij Marco Bakker in de Koperen Koekepanfluit.)
Maar aan de andere kant: was het maar zo gemakkelijk als vroeger.
Toen je nog gewoon met de buurjongen trouwde, zet zoals ieder meisje in het
dorp. Gewoon een feestje in Café Bar Dancing de Zwaan en een rondje om de kerk in
een gehuurde sjieke auto. Ik denk wel eens dat de mensen van mijn generatie voorgoed verpest zijn in de liefde door zaken als deze videoclip:
Ik weet nog dat ik, in de pyjama, de haren nog nat, voor de tv zat en ineens deze clip voorbij zag komen. Ik was een jaar of vijf, ben ik bang. En toen wist ik het: zo moet het. Dit is waar het om draait. Het groots en meeslepende leven.
Maar dat groots en meeslepende leven komt helemaal de hoek niet omkijken. Hoe vaak je ook achterop een scooter klimt.
Ach, wat was ik onder de indruk van deze video:
Nu goed. Gelukkig zag ik wel in dat het 'm niet in de scooter zat en begreep
ik na proefondervindelijk bewijs dat het óók niet in een ontploft kapsel met
witte veters te vinden was.
En wél in the Smiths. God, wat was er toch van me verworden als mijn oudste broer me niet op mijn negende een tapeje van the Smiths in de handen had geduwd?
Tja, wat was er van me verworden? Een rijk en gelukkig mens?
The Smiths draai ik overigens nog steeds. Sommige nummers ken ik eigenlijk
alleen in een brabbel-Engels. (En tegen niemand zeggen dat ik tot mijn veertiende "Henk de DJ" heb gezongen bij Panic, in plaats van "Hang the DJ".)
Op YouTube vond ik overigens ook onomstotelijk bewijs dat jeugdhelden ook jeugdzonden kunnen hebben.
Zoals Tori Amos:
Never was a cornflakegirl?
Geld. Liefde.
Vogels hebben het overigens óók niet 'mekkelijk:
Nu goed, genoeg geweend om de liefde, Tori Amos en om wegrennende vogels terwijl je nog zo je best doet een typemachine na te doen (vertel mij wat). Laat ons kijken naar belangrijker zaken in 't leven.
Koffie!
(Ze kunnen er trouwens sowieso wat van, daar in de Jim Henson studio's.
Zoals deze speciale Sesamstraat versie:
"This isn't the letter M! It's a duck!")
En dansen!
Ik hoorde dit nummer voor het eerst in de auto van een goede vriend van me.
De zon scheen over de snelweg, die glom omdat het geregend had, het was net zomer geworden. De ramen open en maar fluiten met dit nummer op repeat.
Het clipje is overigens ook van een grappig project: Davey Dance Blog. Waar
Davey steeds voor een ander bekend gebouw staat te dansen.
http://vimeo.com/channels/daveydanceblog
Ik zeg: driewerf hoera!
Verder ben ik altijd gek op freakshows. Vooral die Amerikanen zijn daar goed
in. Ik heb er drie voor je.
Deze kennen jullie misschien al.
Voor wie nog niet: pas op, dit nummer zing je geheid de rest van de dag.
Zei ik zingen?
Ik bedoel natuurlijk rappen.
Deze ging eigenlijk veel te ver.
Die moeder moeten ze opsluiten.
Het arme kind...
Ik durf te wedden dat ze, als de camera's uit zijn, in de gangkast geslagen
wordt met de stofzuigerslang.
(Vooral de glimlach op 1:46, die is niet voor niets zo scheef.)
Geef haar anders een tapeje van the Smiths!
En deze is werkelijk de kers op de taart:
"Well, I only have, like, three subscribers"
Theater ligt op straat.
Of nee...
Theater ligt op YouTube.
Ik vraag me af hoe het met haar gaat.
Of ze al een nieuw huis heeft.
En nieuw haar.
En hoe het gaat met haar guy-friends.
Tja...
En als laatste vrolijke noot wil ik graag afsluiten met de beste grafrede
die ik ooit heb gehoord.
Mocht ik voortijdig de pijp uitgaan of deze aan Maarten geven: doe mij ook
zo'n begrafenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten