Emma Curvers

Hoi ik heet Emma en ik studeer filosofie, werk bij Habbekrats, schrijf vanaf nu een column achterop Folia, studeerde aan de kunstacademie, heb een dagboek zonder naam, lees een hoop, rook niet echt, lig graag dwars, drink te veel, mis mijn hond en verspil graag tijd in bed, aan de keukentafel, alleen of niet alleen, in of om hotelkamers en op internet.

Daar vind ik dingen die zo mooi zijn dat ik ze doorstuur naar iedereen die het misschien ook mooi vindt, iedereen stuurt dingen terug naar mij, en voor ik het weet is het 02:30 en heb ik nekpijn, een droge bek en ben ik nog steeds ongedoucht.

Volg Emma op Twitter.

Inconceivable nature of nature

Zo heb ik al die oude filmpjes van Richard Feynman gezien. Ik vind het mooi hoe Feynman zich verwondert als een kleuter die voor het eerst sneeuw ziet. Het moet geweldig zijn geweest college van hem te krijgen. Gewoon, je hele leven over de wonderen van de wereld vertellen, en terloops een nobelprijs winnen, leuk. Dit is de inleiding van een serie over hem, "The Inconceivable Nature of Nature", die deels op YouTube staat.

Prostitution: Xaviera Hollander & Dominatrix

Madammen zijn echt de bazen van de wereld. In een van mijn carrièrevisioenen run ik een overdadig bordeel en omring ik me met vreemdelingen, maffiosi en rapaille. Ik lees momenteel het boek van Xaviera Hollander, de madam die je in dit filmpje ziet op 03:35. Godsgruwelijk slecht geschreven trouwens, maar ach, zoals Xaviera het zelf schrijft: "je had er gewoon bij moeten zijn!". Thanks, I guess. Xaviera runt tegenwoordig gewoon een hotelletje in Amsterdam. Let ook op Tiger, de onbegrepen psychologe: "I never wanted to give it away". Dan niet. Madame Emma, enchanté.

Žižek

Sommige mensen hebben gewoon de gave om te spreken. Slavoj Žižek, ook wel "The Elvis of Cultural Theory", het doet er toch haast niet toe wat hij zegt? Die consumptie, die duivelse blik! En of je het met hem eens bent, dat maakt natuurlijk niet uit. "Je moet je niet aldoor afvragen of het klopt, maar of het interessant is", zei mijn leraar tekenen in de brugklas tegen mij, en dat klonk toentertijd als de openbaring zelf. Laat je ook niet afschrikken door de woorden "quantum physics". Ach, ik wilde het filmpje gewoon opnieuw kijken. Nou dan.

Einstein on the Beach

Stil zitten vind ik echt heel moeilijk, en Tim (de baas van deze blog) is helemaal een lijer. We vroegen ons dus even af of we de behoorlijk lijvige opera "Einstein on the Beach" uit 1976 van Philip Glass wel aankonden. In de originele uitvoering, die vijf uur duurde, was Glass' idee dat men af en toe even een blokje om moest kunnen gaan. In Amsterdam werden geen blokjes omgegaan. We kwamen na drie uur zang en orgel tamelijk ontdaan naar buiten, alsof we een week op bijbelkamp gehersenspoeld waren. Ik denk dat ik bij deze Knee 5 zelfs wel eens gehuild heb, en ik huilde niet bij "Komt een vrouw bij de dokter". Én niet toen Bambi's moeder doodging. Weet je dat. Je moet je ogen er misschien maar bij dichtdoen. (Vertel je het eerlijk als je ook een beetje moest huilen?)

The Shining

Ik heb wel vaker het idee dat ik moet trouwen met de acteurs uit oude films, die inmiddels 75 zijn, of allang dood. Waren rocksterren en acteurs toen niet onmetelijk veel cooler? Zo heb ik nooit begrepen dat meisjes zwijmelen bij Brad Pitt, of Leonardo Dicaprio, of waar vrouwen dan ook voor uit hun dak gaan. Als ze nu getweeën voor de deur stonden, zouden ze echt met keiharde kinderpostzegels moeten komen. Jammer dat er geen goede stukjes Dustin Hoffmann in Straw Dogs op YouTube staan. Goed, Jack Nicholson dus. Hij had altijd interessante rollen voor hij afgleed tot de duistere wereld van de komedie: écht enge films zoals Anger Management enzo. The Shining is gewoon het tragische verhaal van een verpeste winter. Je zoekt de rust van een godverlaten oord om te schrijven, net de telefoon gedeïnstalleerd, komt men te pas en te onpas met nodeloze vragen binnengewandeld.

Misery

Wat filmkeuze aangaat verval ik vaak weer in de obscure classics. The Shining, Dombo, Carrie, met kerst Scarface. Misery (1990), ik kan er middenin vallen als bij de anekdotes van mijn oma. Een hele tijd terug kwam ik 's avonds in een hotelkamer aan de Ramblas in Barcelona aan, waar ik mijn Annie Wilkes bij het zappen natuurlijk meteen herkende. Wat sightseeing? Het raam heeft een baksteenuitzicht. Gordijnen dicht, roomservice en tot morgen! En zelfs Spaans nagesynchroniseerd zorgde Annie meteen voor die gemoedelijkheid van versgebakken bloedworst met appelstroop.
Ik zou haar hier dan willen onthullen als mijn ultieme stijlicoon. Dat krantenknipselboekje, die huishouding, die obsessie met boekpersonages. Inmiddels kan ik me helemaal voorstellen dat ze Paul wat aan wil doen, dat miezerige porem, als een verregende cockerspaniël.
"Annie, whatever you think about doing, please don't do it."
"God I love you."

La Pianiste - Schubert

De mentaal zieken beginnen een rode draad te vormen in dit lijstje zie ik. La Pianiste heeft indruk gemaakt, de muziek, die adembenemende Isabelle Huppert als Erika Kohut. Erika, wat een heldin. Interviews met haar schepper Elfriede Jelinek zijn trouwens ook de moeite waard. Erika heeft geen gevoelens, zo verklaart ze aan Walter in deze scène.

Leonard Cohen - So Long, Marianne

Ik hou maar niet op dezelfde filmpjes van Leonard Cohen te kijken. Het verhaal rond zijn liefde met Marianne vind ik echt sprookjesachtig. Vorige zomer was ik op een grieks eilandje, Hydra, waar Leonard in de 60s en 70s woonde. Ik ben er een beetje verliefd op geworden. Leonard schreef er boeken en gedichten, en werd later pas zanger. Zo gaat "Bird on a Wire" over de eerste telefoonpalen die op Hydra opdoken. Naar het schijnt verzond Leonard na zijn eerste korte ontmoeting met Marianne in de haven een telegram vanaf het eilandje naar Zweden: “Have house. All I need is my woman and her son. Love Leonard.”
Ok Leonard. Anything for you Leonard. In dit filmpje, een stukje later alweer, raakt hij overmand door emoties en durft vervolgens het podium niet meer op.

The Final Countdown

Iemand die het voor elkaar krijgt als zanger in een band met nog vier andere leden zelf de tweede stem van "Final Countdown" te vertolken verdient toch op zijn minst één keer een vermelding in een lijstje.

Jerry Springer Show

Laten we het romantisch besluiten.
Soms mis ik de tv. Vroeger waren dagen vol van the A-team, McGyver, Roseanne, GTST, Sex and the City en Jerry Springer. Mijn moeder vond de televisie al gauw stichtelijk genoeg, en door haar wanbeleid droomde ik niet alleen maandenlang over 'IT' ( dat putje) maar verwachtte ik ook dat het volwassen leven zou bestaan uit beslommeringen als die van Ludo en Jeanine. Er gebeurde zo heerlijk véél in die shows, daar zouden de tegenwoordige Robert -weet je het héél héél zeker?- ten Brinks eens een voorbeeld aan moeten nemen.
Jerry Springer was de weldaad om vijf uur: coming-outs, knokpartijtjes die nooit lang genoeg mochten duren, het briljante cynisme van Jerry, vrouwen werden herenigd met hun doodgewaande tienergebroed, tieners werden zwanger van hun gehandicapte halfbroer en hun love-spawn kwam twaalf lentes later terug in de show om zich te verantwoorden voor hun heroïneschuld aan hun vader/oom. Check deze "emancipated" chick en haar prince charming. "Up here on the sucking meter. Keep goin."
Skip naar 03:50 voor de onvervalste romantiek. Doe het schatje, zeg ja.