Natasja Draer

Groot fan van mensen, muziek, rare en mooie dingen en een grapje op zijn tijd. Om dit alles te combineren ben ik maar advertising gaan studeren, de opleiding aan de WdKa die ik net afgerond heb. Ik download teveel, ik rook teveel, ik kijk teveel televisie, ik sta veel te laat op, ga ook veel te laat weer naar bed en ik zit vaak veel te lang op internet. Ondanks dat denk ik niet dat ik mijn sociale vaardigheden verloren heb, dus ik zal proberen de lieve lezer te vermaken met een aantal filmpjes. Verwacht niet al te moeilijke en diepgaande filmpjes, want ik ben nu eenmaal niet zo'n heel moeilijk en diepgaand persoon.

Dave Chapelle's Block Party

Een ding dat ik moet bekennen is dat ik het liefst een jaar of 30/40 geleden in Brooklyn was geboren om in mijn kogelvrije vest naar een public highschool te gaan samen met Mos Def en Talib Kweli. Jammer voor mij moest ik minstens 2 straten van mijn huis lopen om een een groepje dealers te vinden en heb ik altijd te veel te eten gehad om me in hun situatie te kunnen verplaatsen. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik zielsgelukkig word van het gevoel persoonlijk met Lauryn Hill, Cody Chestnut, Erykah Badu, Questlove en al die makkers te hangen als ik naar Dave Chapelle's Block Party kijk. Het enige wat me af en toe wakker schudt uit die mooie droom zijn de grappen van Dave en de momenten waarop ik me realiseer dat ik het toch echt door Michel Gondry's lens beleef.

The Shining

Rond mijn achtste jaar zag ik deze film voor het eerst, dankzij mijn vaders voorliefde voor Stephen King verfilmingen (iets daarvoor had ik ook mogen genieten van IT, ontzettend leuk kinderverhaal over pipoos) en het enige wat ik mij nog kon herinneren was dat het zich in een hotel afspeelde en dat ik een poosje scared shitless was. Het feit dat Stanley Kubrick ervoor heeft gezorgd dat iedere scène in de film er volmaakt uitziet en Jack Nicholson's meesterlijke acteerwerk zijn die eerste keer een beetje langs me heen gegaan. Om te voorkomen dat jullie de komende weken met het licht aan moeten slapen en om toch nog ergens Family Guy in te verwerken heb ik nu gekozen voor een wat mildere versie. Dank aan al die creatieve geesten op Youtube.

Charlyne Yi

Misschien ken je Charlyne Yi uit Paper Heart, misschien niet. Het meisje is in ieder geval actrice, maar ik geloof niet dat ze heel veel werk heeft, gezien ze nogal veel vrije tijd lijkt te hebben. Yi is behalve heel schattig ook totally awkward en op de momenten dat ze zich verveelt neemt ze YouTube filmpjes op waarin ze gitaar speelt, zingt, animaties maakt en andere dingen doet. Ik vind het aandoenlijk.

What the bleep do we know?

Dr Masaru Emoto experimenteert met water. Hij bestudeert de vormen die water moleculen aannemen na bloot te zijn gesteld aan bepaalde emoties door middel van geschreven woorden, spoken word, foto's, video's en muziek. Dit is een scène uit 'what the bleep do we know' waarin zijn bevindingen geïllustreerd worden. Sowieso een heel interessante documentaire, al is het esthetisch gezien helaas niet zo'n hoogstandje. Nou ja, laat ik er niet omheen draaien, eigenlijk is het gewoon een spuuglelijke film met tenenkrommend acteerwerk en special effects that make you wanna cry. Maar goed, happy thoughts door je waterige lichaam sturen dus.

Tracy Chapman

Fast car, Baby can I hold you en Talking about a revolution stonden al een poosje in de meest beluisterde liedjes op mijn iTunes voordat ik Tracy live zag op North Sea Jazz in 2006. In mijn eentje heb ik als 16 jarige bijna jankend temidden van een hele grote groep oude mensen naar haar staan staren. Waarschijnlijk zag ze mij niet, aangezien ze het hele optreden met haar dreads voor 't gezicht en het hoofd omlaag op haar gitaar stond te trommelen, maar dat geeft niet. Ongetwijfeld een van de beste concerten die ik in mijn leven heb bijgewoond en deze clip is eigenlijk vooral een manier om dat gevoel weer een beetje terug te halen, al werken filmpjes van live optredens toch lang nooit zo goed als er echt bij zijn.

Grace Jones

Ja ok, ook ik vond Grace Jones angstaanjagend toen ik klein was. En ja ok, ook ik dacht dat zij eigenlijk een hij was, maar bij nader inzien denk ik dat ik gewoon te jong was om te weten wat ik aan moest met zoveel genialiteit. Iedereen die een 80s autocampagne rond haar eigen smoel op haar naam heeft staan en 30 jaar later op Lowlands met een dikke joint tussen haar lippen aan een paal hangt terwijl iedereen nog steeds kapot gaat op een liedje van een aantal decennia geleden heeft er alle recht toe Lady Gaga uit te schelden. Het was lastig kiezen tussen de Citroen commercial en de Slave to the Rythm videoclip, dus ik heb gekozen voor een interview en dan verschijnt de rest vanzelf aan de rechterkant.

Party Down

Dat Jane Lynch niet haar eigen show heeft begrijp ik niet, ik zou uren naar een monoloog van haar kunnen luisteren en naar haar kop kunnen kijken. Ja, series als Glee en The L word en films als Role Models en The 40 year old virgin hebben haar al een hoop uncomfortable playtime gegeven, maar dat is niet genoeg. Party Down is een ondergewaardeerde serie over een stel mislukte acteurs die totaal ongemotiveerd werken in een cateringbedrijf. Naast Jane Lynch zitten er nog een aantal mooie acteurs in, zoals Bill van Freaks & Geeks, een serie die ook het youtuben waard is als je hem nog niet kent. Ik heb nu gekozen voor een clipje met een lekkere peptalk voor iedereen met een droom.

Spoken Word

Ahhhhh, Erykah Badu. Uiteraard is dit een leuk stukje spoken word, maar eigenlijk maakt het niet zo heel veel uit wat er uit Badu's mond komt, ik wil er toch wel naar luisteren. En kijken, al is dit niet haar meest florissante look aller tijden. Def Poetry Jam is de perfecte oplossing voor alle kids die weigeren een gedichtenbundel te lezen, naar chagrijnige ouwe mannen te kijken en het liefst niets al te ingewikkeld voorgeschoteld krijgen. Op die manier krijgen zij en ik toch nog iets van een soort poëzie mee.

Waking Life

(Insluiten op verzoek uitgeschakeld, voor de video: KLIK)
Deze film kun je het allerbest nuchter kijken, anders komt je brein in een loop en is de kans groot dat je een beetje misselijk wordt van de vloeibaarheid van de beelden. De jongen die je volgt zit in een lucide droom en spreekt met de mensen die hij tegenkomt over het bestaan en het niet bestaan van allerlei dingen. Eerlijk gezegd word ik er al moe van als ik het moet uitleggen, dus kijk maar gewoon.

Beautiful

Potverdorie, tiende filmpje alweer. Ik had graag nog een mooie documentaire of een muzikaal hoogstandje de revue laten passeren. Maar aangezien ik dik en gay ben, kan ik niet anders dan afsluiten met een filmpje van PhatGayKid. Absoluut een van de meest angstaanjagende en vreemde youtube hitjes van de laatste paar maanden. Bijna zou ik een tirade houden over de gevaren van teveel emancipatie en online freakshows, maar dan zou ik de boodschap van het liedje niet begrepen hebben. So, here's a song for you guys, hmmm. Alvast mijn excuses voor iedereen die tijdens het kijken de neiging krijgt zout in zijn ogen te strooien.